ႏိုင္မယ့္ ၀န္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထမ္းပါ

ခုတစ္ေလာ က်မ စိတ္ေတြ မၾကည္လင္ဘူး။ ဘာလို့လည္းဆိုေတာ့ လုပ္ခ်င္၊ျဖစ္ခ်င္တာေတြ မ်ားေနလို ့ပါ။ ကုမၼဏီ
အလုပ္ကလည္း မိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိမအား၊ အိမ္မွာကလည္း လုပ္စရာအိမ္မွဳကိစၥေတြကမ်ား ၊ သင္တန္းတစ္ခုလည္းတက္ခ်င္၊
သူငယ္ခ်င္းေတြက ခရီးထြက္ဖို ့အေဖာ္လာစပ္ေတာ့လည္း လိုက္ခ်င္ ၊ ဒီၾကားထဲ သူမ်ားေတြ ဘေလာ့ပို့စ္ေတြ အဆက္
မျပတ္ တင္ေနတာေတြ ့ေတာ့ စာေတြေရးခ်င္စိတ္က ျပင္းျပလာျပန္ေရာ--



လုပ္ခ်င္တာေတြကမ်ားေနေပမယ္ ့ လုပ္ခ်င္စိတ္ ပဲရွိျပီး လူက မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ မခ်င့္မရဲနဲ ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဒါသျဖစ္၊
စိတ္ေတြ တိုျပီး မျငိမ္းခ်မ္းဘူး ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိကရဲ ့ “ တစ္ေယာက္တည္းေန
တစ္စိတ္တည္းထား” စာအုပ္မွာ ဆရာေတာ္ကို အင္တာဗ်ဴးထားတာေလး ဖတ္ရေတာ ့ဆရာေတာ္မိန္ ့ၾကားတဲ့ စကား
လံုးေတြက က်မ ခံစားေနရတာနဲ ့ သိပ္တိုက္ဆိုင္လို ့သေဘာက်မိတယ္။


ဆရာေတာ္ကိုဒကာ တစ္ေယာက္ က ေမးထားတာေလးပါ--

“သာသနာေတာ္ၾကီး ထြန္းကားျပန္ ့ပြားေရးအတြက္ ေရွ ့ဆက္ျပီး ဘယ္လို သာသနာျပဳလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ဖို ့
စိတ္ကူးထားပါသလဲဘုရား--” လို ့ ေမးေလွ်ာက္ေတာ ့ ဆရာေတာ္က


“ ဒီအတိုင္းပဲေကာင္းပါတယ္ ဒကာၾကီးရယ္၊ ကိုယ့္က်န္းမာေရး ၊ကိုယ့္ပင္ ကိုယ္စရိုက္နဲ ့ အကိုက္ညီဆံုး၊အလိုက္ဖက္ဆံုး
သာသနာျပဳနည္းကေတာ ့ေတာထဲေတာင္ ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနျပီး စြမ္းႏိုင္သမွ်သာသနာျပဳနည္းပဲလို ့ ဦးဇင္း
ထင္တယ္ေလ-ကိုယ္လည္းစြမ္းႏိုင္သမွ်က်င္ ့၊သူတစ္ပါးကိုလည္းစြမ္းႏိုင္သမွ် အက်င္ ့ခိုင္း ၊ မဟုတ္ဘူးလား။
ဦးဇင္းရဲ ့ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဘ၀ နဲ ့အံ၀င္ခြင္က် အျဖစ္ဆံုး သာသနာျပဳနည္းကို ဦးဇင္းေရြးခ်ယ္ရမယ္မဟုတ္လား--
လူတိုင္းမွာ ကိုယ္ အားက်တဲ ့ဘ၀ ပံုစံတစ္ခုေတာ့ ရိွၾကစျမဲပါ။ ဒါေပမယ္ ့ တစ္ျခားသူတစ္ေယာက္ရဲ ့ ဘ၀ ပံုစံကို
ထပ္ထူထပ္မွ် ပံုတူကူးခ်ဖို့ဆိုတာ ကေတာ ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ပဲထား၊ဦးဇင္းကေတာ ့ သူတစ္ပါးရဲ ့
ဘ၀ ပံုစံကို ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္တူထပ္မွ်ပံုတူ ကူးမခ်ခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ့္ ပံုစံနဲ ့ကိုယ္ ၊ ကိုယ့္ အဓိပါယ္နဲ ့ကိုယ္ပဲ ကိုယ္ ့
ဘ၀ ကို တည္ေဆာက္ခ်င္ပါတယ္။လူငယ္စကားနဲ ့ေျပာရရင္ ကိုယ့္ စတိုင္နဲ့ကိုယ္ေပါ ့။

ကိုရင္ဘ၀ကတည္းက ဦးဇင္းအားက်ခဲ့တဲ ့ ဘ၀ ပံုစံကေတာ ့ ( ပထမ) သပိတ္အိုင္ ေတာရဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး
(ဦးကတၱိ) ရဲ ့ဘ၀ ပံုစံပါပဲ။ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ရာသက္ပန္ ေတာထဲ ေတာင္ထဲမွာပဲ တစ္ပါးထဲ ေနသြားခဲ့ပါတယ္။
ပ်ံလြန္ေတာ္မူတာေတာင္ အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ စာသင္တိုက္ေတြ တည္ေထာင္၊ ရိပ္သာေတြ ဖြင္ ့လွစ္ျပီး
သာသနာျပဳေနၾကတဲ ့ ဆရာေတာ္ေတြကို အရမ္းၾကည္ညိဳပါတယ္။ အရမ္းေလးစားပါတယ္။ သူတို ့ရဲ ့ေအာင္ျမင္မွဳ
ကိုလည္း အရမ္း၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ ဒါေပမယ္ ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေတာ့ စာသင္တိုက္လည္း တည္ေထာင္ျဖစ္
မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ရိပ္သာလည္း ဖြင့္လွစ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို့လိုမစြမ္းႏိုင္လို ့ပါ။ မႏိုင္၀န္ကို မသပ္မယပ္ ထမ္းျပီး
စိတ္ဆင္းရဲ ပင္ပန္းေနမယ့္အစား ကိုယ္ႏိုင္တဲ့၀န္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ထမ္းျပီးစိတ္ေက်နပ္ ခ်မ္းသာေနရတာက
ပိုေကာင္းမယ္ ထင္တယ္ေလ။ ၀န္တစ္ခုကို ႏိုင္တယ္ မနိုင္ဘူးဆိုတာက ေဘးလူအျမင္နဲ ့ သတ္မွတ္လို့မရပါဘူး။
ကာကယံရွင္ရဲ ့ဘ၀အေတြ ့အၾကံဳ ၊ ဘ၀ခံစားခ်က္၊ က်န္းမာေရးအေျခအေန ၊ ပင္ကိုယ္စရိုက္လကၡဏာ ၊
စိတ္ေနသဘာ၀---စတဲ့ အေၾကာင္းတရားအမ်ိဳးမ်ိဳးေပၚ မူတည္ျပီး ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္ကပဲသတ္မွတ္လို့ရပါတယ္။
ဘယ္၀န္ကို ကိုယ္ထမ္းႏိုင္တယ္၊ မထမ္းႏိုင္ဘူးဆိုတာ ကာယကံရွင္က အသိဆံုးပါ။ ကိုယ္လည္းေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း
ေနရ၊ အမ်ားအတြက္လည္း တစ္ကယ္ထိေရာက္၊ သာသနာအတြက္လည္း ေရရွည္တည္တံ ့တဲ ့တစ္ေယာက္တည္း
ေနျပီးသာသနာျပဳနည္းကို ေတာ့ ဦးဇင္းအႏွစ္သက္ဆံုးပါပဲ--”



ဆရာေတာ္ ေျဖၾကားတာ ဖတ္ရျပီး ေနာက္ က်မ အမွန္ကိုျမင္လာပါတယ္။



အမ်ားလည္းသိၾကမယ္လို့ထင္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္က ေန ့အလင္းေရာင္နဲ့ပဲ စာေရးစာဖတ္ လုပ္လို့ရသူပါ။
သူမ်ားေတြလို ညမီးေရာင္နဲ ့ စာမေရးႏိုင္--လို ့ ေန ့ခင္းကိုပဲ အားျပဳျပီး စာေပအလုပ္လုပ္ေနရသူပါ။ ဒါေၾကာင္ ့
ဆရာေတာ္က ေန ့ခင္း အခ်ိန္ေတြမွာ တျခား သာသနာ့ရိပ္သာတည္ေထာင္ဖို့ေတြ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။


ဒါေပမယ္ ့ ဆရာေတာ္က သူႏိုင္ တဲ့၀န္ကို သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ထမ္းေနေတာ့ ဆရာေတာ္ ့စာအုပ္ေတြ စဥ္ဆက္
မျပတ္ထြက္ေနပါတယ္။ ဆရာ့ေတာ္ စာအုပ္ေတြဖတ္ျပီး အသိလိမၼာရသြားတဲ ့ လူငယ္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးပါ။
ခု က်မအပါအ၀င္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ထမ္းခ်င္တဲ့ ၀န္ေတြမ်ားျပီး မႏိုင္မနင္းျဖစ္ ၊ ဘာမွလည္း ဟုတ္တိ
ပတ္တိျဖစ္မလာဘဲ လမ္းေပ်ာက္ေနသူေတြ အမ်ားၾကီးပါ။


ႏိုင္ငံေရး ၊ လူမွဳေရး၊ စီးပြားေရး --ဘယ္ေနရာမဆို မႏိုင္၀န္ကို ဖရိုဖရဲ ပရမ္းပတာ ထမ္းေနၾကသူေတြအမ်ားၾကီးပါ။
ဒီေတာ့ ျပန္ျပီးစဥ္းစားၾကဖို့ေတာ့လိုပါတယ္။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ကိုယ္ႏိုင္တဲ့ ၀န္ကိုပဲ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ထမ္းၾကရင္ပိုျပီး
တိုးတက္ ေအာင္ျမင္ မယ္လို့ ထင္ပါတယ္။စိတ္လည္း ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းပါတယ္။ တစ္ခုတည္းကိုေစာက္ခ်လုပ္ရင္
ပိုျပီးက်ြမ္းက်င္ တတ္ေျမာက္ လာပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင္ ့ အားလံုးကိုေျပာခ်င္တာက ကိုယ့္ စိတ္ကိုယ္ ေသခ်ာ
ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္ျပီး ကိုယ္ဘာကို အဓိက ထားမလဲ၊ ဘယ္၀န္ကို ႏိုင္နင္းေအာင္ ထမ္းမလည္းဆိုတာ ျပတ္ျပတ္
သားသား ဆံုးျဖတ္ၾကည့္ၾကပါေနာ္။

ေမတၱာမြန္ျဖင္ ့

သႏၱာေအာင္