အသင္လိပ္ျပာ

ပန္းဆိုတာ
ေမႊးပ်ံ ့လန္းဆန္း
လိပ္ျပာနမ္း မွ

ပြင့္လန္းရတာ

တန္ဖိုးရွိတာလား ဟင္...

ေမွ်ာ္တလင့္လင္ ့

ပန္းတစ္ပြင့္ဟာ

လိပ္ျပာကို ေမွ်ာ္ကိုး

ျမတ္ႏိုးတြယ္တာခ်စ္

ေၾကြရစ္ရျပီဆိုရင္

အသင္လိပ္ျပာငယ္

ငိုမွာလားကြယ္..။

ဇာတ္လမ္း

ဇာတ္သိမ္းျပီဆိုလည္း
ပတ္စာခြာ ဖ်ာလိပ္ လို ့
ႏွလံုးသားကို ခ်ိတ္ပိတ္ လိုက္ရံု

ၾကံဳရသမွ် ကံၾကမၼာ

ဘာလာလာ ငါ မျငင္းပါဘူး...။

ခုေတာ့ ျဖင္ ့...

ဒီလိုပံု ဒီလိုစခန္းမွာ

ဇာတ္လမ္းက အီလည္လည္

ဖြယ္တယ္တယ္ ေပါ ့ရႊတ္သရမ္းလို ့

လြမ္းရမွာေတာင္ မ်က္ရည္ႏွေျမာတယ္ ...။

“ ေမွ်ာ္ ”

( ၁ )


“တစ္ပတ္ၾကီးေတာင္ထပ္ေစာင့္ရဦးမွာလားဘုန္းဘုန္း..
တပည့္ေတာ္မ ေရာက္တာငါးရက္ေတာင္ရွိေနပါျပီ”

“ ေစာင့္ရမွာပဲဒကာမၾကီး...ကိုယ့္စိတ္ကို တည္ျငိမ္ေအာင္အရင္လုပ္ပါဦး..
စိတ္တည္ျငိမ္မွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဆိုတာ ခိုင္မာတာကြယ့္”

“တပည့္ေတာ္မဆံုးျဖတ္ခ်က္ကခိုင္မာျပီးသားပါဘုရား၊ ေသခ်ာစဥ္းစားျပီးမွ
ရြာကိုျပန္လာခဲ့တာပါ ”

“ ဟုတ္ပါျပီ…ဒါေပမယ္ ့တစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့သည္းခံျပီးေစာင္ ့ဦး ”

ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ၾကီးဆိုမိန့္သည့္စကားအဆံုးမွာ သီသီသက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။
ထပ္ျပီးေလွ်ာက္တင္လည္းရမွာမဟုတ္မွန္းသိေနေတာ့ဆရာေတာ္ၾကီးကို ဦးခ်ျပီး
 ေက်ာင္းေဆာင္ေပၚမွဆင္းကာဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္း အေနာက္ဘက္သို ့ ထြက္လာခဲ့သည္။

သီသီ ရြာသို ့ ျပန္မေရာက္ျဖစ္တာၾကာေနေပမယ္ ့ ကံံေကာ္ပင္၊ သရက္ပင္၊မရမ္းပင္မ်ား
အံု ့ဆိုင္းကာက်ယ္၀န္းလွသည့္ေက်ာင္း ၀င္းၾကီးကေတာ့ ေျပာင္းလဲမသြားေပ။
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေနာက္ဘက္ရွိသီလရွင္ ေက်ာင္းေဆာင္ေလးမ်ား ကလည္းအရင္လိုပင္ရွိေနဆဲ..။

ဆက္ေလွ်ာက္လာသည့္အခါ ေက်ာင္း၀င္းအလြန္ေတာစပ္နားေရာက္လာျပီးလိေမၼာ္နီေရာင္
အပြင့္မ်ားေ၀ေနေသာေပါက္ပင္ၾကီးမ်ားကိုျမင္ရ၏။သည္ေပါက္ပင္ၾကီးမ်ားရွိေနေသာေၾကာင့္လည္း
ေပါက္ပင္တန္းရြာ…အမည္တြင္ခဲ့ျခင္းဟုလူၾကီးသူမမ်ားေျပာျပခဲ့သည္ကို သီသီကေလးဘ၀က
ၾကားခဲ့ဖူး၏။

ေပါက္ပင္တန္းရြာသည္ သီသီ ့ဇာတိခ်က္ေၾကြေမြးရပ္ေျမပါ…။
သည္ေပါက္ပင္ၾကီးမ်ားက သီသီတို ့ကေလးဘ၀က ေဆာ့ကစားေနက်ေနရာ..။
သီသီ့ဘ၀အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေသာ္လည္းေပါက္ပင္ၾကီးမ်ားကေတာ့မေျပာင္းမလဲေႏြေရာက္ တိုင္းပြင့္ေနဆဲပါလား..။အေတြးမ်ားႏွင့္အတူ ေပါက္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ေအာက္ရပ္မိသည္။
သီသီ့ေျခအစံုကေၾကြက်ေနသည့္ ေပါက္ပြင့္ဖတ္မ်ားကိုနင္းမိသျဖင္ ့အပင္ေပၚေမာ့ၾကည့္မိသည္။
ေပါက္ပြင့္မ်ားက အပင္ေပၚ ၌တစ္၀က္ခန္ ့ေ၀ေနျပီးေျမျပင္၌တစ္၀က္ခန့္ေၾကြေနေလ၏။

တပို ့တြဲလ၏ရာသီပန္းသည္ ယခု တေပါင္းလေရာက္ေတာ့ ေၾကြကုန္ၾကေလျပီ.။

ေပါက္ပြင့္ေၾကြမ်ားဖံုးလႊမ္းေနေသာေျမျပင္ေပၚသီသီထိုင္ခ်လိုက္စဥ္
အပူေငြ ့ပါသည့္ ေႏြေလရူးေလးတစ္ခ်က္အတိုက္မွာ ေပါက္ပန္းတစ္ပြင္ ့ေ၀့ကနဲေၾကြကာ
သီသီ့ရင္ခြင္ထဲက်လာ၏။လိေမၼာ္နီေရာင္ေတာက္စိုကာလွပသည့္ေပါက္ပြင့္ေလးကို လက္မွာဖြဖြကိုင္ကာသီသီေငးၾကည့္ေနမိသည္။

သနားစရာေပါက္ပြင့္ေလး..။ အပင္ထက္၌တျခားအပြင့္မ်ားက်န္ေနပါလွ်က္ႏွင္ ့
ေစာစီးစြာေၾကြက်လာရျပီ။

သီသီ မျမင္ဖူးလိုက္ေသာ အေဖသည္လည္း အေၾကြေစာသည့္ေပါက္ပြင့္ေလးလိုပင္…။

xxxxxxxxxxxx

(၂)

သီသီတစ္ႏွစ္သမီးတြင္အေဖဆံုးသြားသျဖင့္အေမသည္ အေၾကာ္သည္မုဆိုးမဘ၀ျဖင္ ့
သီသီ ့ကိုရွာေက်ြးခဲ့၏။

မိဘမ်ားမရွိေတာ့ဘဲအေဒၚမိသားစုအိမ္တြင္ေနရသည့္ေတာင္ေပၚသူအေမကေျမလတ္သား အေဖႏွင့္နဖူးစာရြာလည္ခ်စ္ၾကိဳက္ၾကျပီးလင့္မ်က္ႏွာတစ္ရြာထင္ကာေပါက္ပင္တန္းရြာသို့လိုက္လာခဲ့သည္။
သေဘာေကာင္းသည့္ေယာကၡမၾကီးမ်ားႏွင့္အဆင္ေျပေသာ္လည္းအေဖ့အမၾကီးကေမာက္မာ ျပီးအေမ့ကိုႏွိမ္သည္။
အေမသည္ေယာင္းမ၏မ်က္ႏွာၾကည့္ေနခဲ့ရျပီးလယ္အလုပ္ယာအလုပ္ကိုလည္းအတူတူလုပ္ကိုင္ၾကသည့္မိသားစုၾကီးတြင္
အေဖပိုင္ဆိုင္သည့္အရာဟူျပီးသီးျခားမရွိခဲ့ေပ..။

အေဖဆံုးသြားသည့္အခါအေမက ေယာကၡမအိမ္ မွာပဲဆက္ေနေတာ့အေမ့ေယာင္းမကမၾကည္ေပ..။ အဖိုးႏွင္ ့အဖြားဆံုးသြားသည့္အခါမွာေတာ့မိဘပိုင္ အိမ္ႏွင္ ့ယာကြက္မ်ားအားလံုးကို
အေမ ့ေယာင္းမကေရာင္းပစ္ကာတစ္နယ္တစ္ေက်းသို ့အျပီးေျပာင္းသြား၏။
အေမ ့ကိုတဲတစ္လံုးေဆာက္သာရံု ေျမကြက္ေလးသာေပးသြားခဲ ့ျပီးလံုး၀ျပန္မၾကည့္ေတာ့ေပ။
 ရိုးေအးျပီးပညာမတတ္သည့္အေမကလည္းဘာမွမေတာင္းဆိုတတ္ဘဲက်န္ခဲ့ရကာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ေနျပီး အေၾကာ္ေရာင္းစားလာခဲ့ရင္းသီသီ့ကိုျပဳစုေရွာက္ခဲ့သည္။

သီသီတို့အေၾကာ္တဲေလးသည္ေက်ာင္းသြားရာလမ္းတြင္ရွိေသာေၾကာင့္ ့အေတာ္အသင့္ေရာင္း ေကာင္းပါသည္။
aပါက္ပင္တန္းရြာသည္တြဲဖက္အလယ္တန္းေက်ာင္းရွိေသာရြာၾကီးျဖစ္၏္။
မနက္မိုးမလင္းခင္ကတည္းကထျပီးအေၾကာ္ေၾကာ္မည့္အေမ ့ကိုကူလုပ္ရသည့္အခါ
ကေလးပီပီ အိပ္ေရးမက္သည့္ သီသီက  မ်က္ႏွာမၾကည္ဘဲဆူပုတ္ေနလွ်င္အေမကေခ်ာ့သည္။

“မနက္ေစာေစာထတာက်က္သေရရွိတယ္သမီးရဲ့…အေမဒီလိုအေၾကာ္ေရာင္းမွ အေမ ့သမီးေလး ေက်ာင္းေနရမွာ…စာတတ္မွာ..ဒါမွ အေမ ့လို မအ မွာေပါ ့”

ရြာရွိမိန္းကေလးအမ်ားစုကေသစာရွင္စာဖတ္တတ္ရံုသာေက်ာင္းေနျပီးမိဘလယ္ကို ကူလုပ္ၾကခ်ိန္မွာ အေမကေတာ့သီသီ့ကိုဘြဲ့ရသည္အထိေက်ာင္းထားမည္ဆိုေသာအခါ အမ်ားက ေျပာၾက၏။

“ညည္းမလည္းမိန္းမသားတစ္ေယာက္တည္းမနည္းရုန္းေနရတာ..
မိန္းကေလးပဲ.. ေတာ္ရံုအတန္ထိပဲေက်ာင္းထားေပါ ့..”

“က်ြန္မတို ့လင္မယားက သမီးေလး ကို ပညာတတ္ျဖစ္ေစခ်င္တာ..သူ ့အေဖသာရွိရင္လည္း
ဘြဲ ့ရေအာင္ထားမွာပဲ..ဒီေတာ ့ၾကိဳးစားရွာရမွာပဲအမရယ္ ”

အေမသည္မနက္ပိုင္းအေၾကာ္ေၾကာ္..ေန့လည္ႏွီးဇကာယက္ျပီး၀င္ေငြရွာကာ သီသီ့ကိုေက်ာင္းထားခဲ့ ေလ၏။အေမ ့စိတ္ကိုသိထားေသာသီသီကလည္းလိမၼာသိတတ္စြာျဖင္ ့့စာၾကိဳးစားခဲ့သည္။
သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္းေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ေနလာခဲ့ေသာသီသီတို ့၏ဘ၀ေလးကဆင္းရဲေသာ္လည္း
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္မ်ား ျဖင့္ေတာက္ပရဲရင့္ေနသည္မွာ ေႏြတြင္ပြင့္သည့္ေပါက္ပန္းေလးမ်ားကဲ့သို ့ပင္..။

xxxxxxxxxxxxxxx

(၃)

ငယ္ဘ၀ကိုျပန္ေတြးရင္း အေမ ့ကိုသတိ္ရစိတ္ျဖင္ ့မ်က္၀န္းအိမ္ထဲခိုတြယ္လာေသာမ်က္ရည္စ မ်ားေၾကာင္ ့သီသီၾကည့္ေနသည့္ေပါက္ပြင့္ေလးက အျမင္အာရံုတြင္ေ၀၀ါးသြား၏။ သီသီဆယ့္ငါးႏွစ္တြင္
အေမဆံုးခဲ့၏။ ယခု သီသီ ့အသက္ ၃၂ ႏွစ္ရွိျပီဆိုေတာ့  ၁၇ ႏွစ္ၾကာခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ္လည္း
အေမသာရွိလွ်င္..ဆိုသည့္အေတြးအားအေမဆံုးသြားအခ်ိန္မွစ၍ စိတ္ထိခိုက္စရာၾကံဳေလတိုင္းယခုထိသီသီေတြးမိစျမဲ..။ သီသီ ့အိပ္မက္ေတြထဲ အေမအျမဲရွိေနစျမဲ။

“ အု..အူး”

 အသံၾကားသျဖင္ ့လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ သီသီထိုင္ရာအနီးတြင္ ေခြးပိန္တစ္ေကာင္ ေပါက္ပင္ၾကီးကိုေမာ့ၾကည့္ျပီးအူေနသည္..။
ထိုစဥ္ ေလၾကမ္းၾကမ္းတစ္ခ်က္တိုက္ျပီး ေပါက္ပြင့္မ်ားေဖ်ာကနဲ ေၾကြက်ျပန္ရာ ထုိေခြးက ေျပးဟပ္သည္။
သို့ေသာ္  ေပါက္ပြင့္အား ႏုတ္သီးျဖင္ ့ထိေတြ ့ၾကည့္ျပီးသည့္အခါ ျပန္လႊတ္ခ်ကာအပင္ေပၚေမာ့ၾကည့္ျပန္၏။

ထိုေခြးကိုၾကည့္ရင္း သီသီ သည္ ရြာျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆရာေတာ္ၾကီးေဟာခဲ ့သည့္
ေပါက္ပြင့္ေခြးေမွ်ာ္တရားအား ျပန္ၾကားေယာင္မိေလ၏။

“ဒကာမၾကီးက အခုခံစားေနရတဲ ့ဒုကၡေတြဆိုတာ ငါ ့က်မွ ျဖစ္ရေလျခင္း၊တစ္ေလာကလံုး ငါသာကံအဆိုးဆံုးလို ့ ထင္ေနတာမွတ္လား..တစ္ကယ္ေတာ့ လူျဖစ္လာရျပီဆိုမွ ဒုကၡခ်ည္းပါကြယ္။
ပိုထင္ရွားေအာင္ ခုလိုေပါက္ပန္းေတြပြင့္တဲ ့အခ်ိန္နဲ ့ကိုက္ညီတဲ ့အေၾကာင္းေလးတစ္ခုေျပာျပမယ္..။
တစ္ခါတုန္းက ေခြးတစ္ေကာင္ဟာ အလြန္ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္လြန္းလို႔ အစာကို အပူတျပင္းလိုက္ရွာရင္း
 ေပါက္ပြင့္ရဲရဲေတြ ပြင့္ေနတဲ့ ေပါက္ပင္ၾကီးကို ေတြ႕သတဲ့။ ေတြ ့တဲ့အခါ အပင္ေအာက္ကေန ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ဒီေခြးစိတ္ထဲမွာ ေပါက္ပြင့္ ရဲရဲေတြကို အမဲသားေတြလို႔ ထင္မိသတဲ ့..ဒါေၾကာင္ ့က်လာမယ့္ေပါက္ပြင့္ကို အပင္ေအာက္ကေနေမွ်ာ္ေနသတဲ့။


ေပါက္ပြင့္လည္းေၾကြက်လာေရာ အဲ ့ဒီေခြးဟာ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ စားရျပီဆိုျပီးေျပးဟပ္ လိုက္ေတာ့ မွ သူထင္သလို အမဲသားမဟုတ္မွန္းသိသြားတယ္။ဒါေပမယ္ ့ဗိုက္ကလည္း ဆာေနေတာ့ဒီေခြးက အားမေလွ်ာ ့ေသးဘူး။
ေဩာ္ ဒီတစ္ပြင့္ကသာ ေပါက္ပြင့္ျဖစ္ေနတာပါ။ အပင္ေပၚက်န္ေသးတဲ့ဟုိး နီနီရဲရဲ ေတြကေတာ့ အမဲသားပဲျဖစ္မွာ
ပါဆိုျပီး အပင္ေအာက္က မခြာႏိုင္ေသးဘဲ ဆက္ေမွ်ာ္ေနသတဲ့။

ေနာက္တစ္ပြင့္ေၾကြက်လို ့ေျပးဟပ္ေတာ့လည္း ေပါက္ပြင့္သာ ျဖစ္ေနသတဲ့။

ဒါလည္း  ဇြဲမေလ်ာ့ဘူး။  အေပၚမွာအမဲသားကေတာ့က်န္ဦးမွာပဲဆိုျပီး ေပါက္ပြင့္ေၾကြလိုက္
ေျပးၾကည့္လိုက္နဲ ့ ေပါက္ပင္ၾကီးကို ေမွ်ာ္ရင္းေပါက္ပြင့္ေတြ တစ္ပြင့္ျပီးတစ္ပြင့္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြလာလိုက္တာ တစ္ပင္လံုးကုန္သြားေပမယ္ ့ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အမဲသားကိုေတာ့ မရခဲ့ပါဘူး။ေနာက္ဆံုး ေတာ့ အဲ ့ဒီေခြးဟာ အစာကို ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တရင္းနဲ႔ပဲ ေပါက္ပင္ေအာက္မွာ အဆာလြန္လုိ႔ ေသပြဲ၀င္သြားရရွာသတဲ ့..။

ဒီလိုပဲ ဒကာမၾကီး ၊ ဦးဇင္းတို ့ေတြဟာလည္း လူရယ္လို ့ျဖစ္လာကတည္းကသမုဒယသံေယာဇဥ္ေတြနဲ ့
ရစ္ပတ္ဖြဲ ့ေႏွာင္ရင္းေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းသာျခင္းဆိုတဲ ့သုခကိုပဲေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တရွင္သန္ေနၾကတယ္။

စိတ္ဆင္းရဲစရာေပၚလိုက္၊အားတင္းလိုက္။အခုဒုကၡလာေပမယ္ ့သုခဆိုတာၾကီးကိုငါေစာင့္မယ္ဟဲ ့ ဆိုျပီးေမွ်ာ္လင္ ့ခ်က္နဲ ့အသက္ရွင္ေနၾကတာပဲေလ။ဒုကၡျပီးရင္းဒုကၡပဲရွိတဲ့ ေပါက္ပင္ ကေန သုခနဲ ့ တူတဲ့အမဲသားကိုလိုခ်င္ေဇာနဲ ့ေမာဟိုက္ေျပးလႊားေနတဲ ့ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္သနားရေကာင္းမွန္းမသိခဲ့ၾကဘူး။
ရွင္သန္ရာတစ္ဘ၀တာမွာခ်မ္းသာအစစ္ကိုရႏိုးနဲ့ေမွ်ာ္ရင္း…ေမွ်ာ္ရင္း အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္လာခဲ့ေပမယ္ ့ကိုယ္ေမွ်ာ္ေနတာေတြဟာ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္းေတြပါလားလို႕ မစဥ္းစားမိေသးဘဲ
ေသဆံုးခါနီးထိလည္း ေမွ်ာ္ေနၾကဦးမွာပါပဲ။

လူ့ဘ၀ေပါက္ပင္ကပြင့္သမွွ်ဒုကၡေတြထဲကိုယ့္အတြက္သုခရွိလိုရွိျငားလူေတြေမွ်ာ္ေနတာဟာ
ေပါက္ပြင့္ကိုေခြးေမွ်ာ္ေနတာနဲ ့အတူတူပဲဒကာမၾကီး."


 ေပါက္ပြင့္မ်ားကို လိုက္နမ္းၾကည့္ေနေသာေခြးပိန္ေလးအားၾကည့္ကာ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးေဟာျပခဲ့သည္မွာမွန္လိုက္ေလျခင္းဟု သီသီ ေတြးမိ္သည္။

သီသီသည္လည္း အေမဆံုးသြားခဲ့စဥ္က ေနာက္ထပ္ေပါက္ပြင့္တစ္ပြင္ ့အား ထပ္မံေမွ်ာ္ခဲ့ဖူးခဲ့ေလ၏။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

(၃)

စာေတာ္သည့္သီသီ့ကိုအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္ဂရုစိုက္လြန္းသည့္အေမကစာက်က္ပ်က္မွာ စိုးျပီး
ဘာအလုပ္မွမခိုင္းေပ။သီသီ့တာ၀န္ကတက္သည့္အတန္းတြင္စာအေတာ္ဆံုး ျဖစ္ေအာင္
ၾကိဳးစားဖို ့ပင္..။

သည္လိုႏွင့္ေက်ာင္းတက္လာသည္မွာသီသီရွစ္တန္းအေရာက္တြင္အေမေနမေကာင္းဘဲ တစ္ေရွာင္ေရွာင္ျဖစ္လာေပမယ္ပိုက္ဆံကုန္မွာစိုးသျဖင့္ရြာရွိေဆးေပးခန္းပင္မသြားခဲ့ေပ။ အေမရွိလွ်င္အရာရာျပည့္စံုကာေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ေနရသည့္သီသီကလည္း စာက်က္ဖို ့ကလြဲလွ်င္
အေမ့ကို ဂရုစိုက္ရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ပါ။

အေမ မူးလဲသြားသည့္ေန ့ခင္းက သီသီအိမ္မွာမရွိေပ။ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္သြားျပီမို ့
ေပါက္ပင္ၾကီးမ်ားေအာက္တြင္ေပါက္ပန္းမ်ားေကာက္ကာသီသီတို့မိန္းကေလးတစ္သိုက္ ကတမ္းခုန္တိုင္းကစားေနၾက၏။အေမမူးလဲသြားသည္ကိုၾကားလွ်င္ၾကားခ်င္းအိမ္အေရာက္ျပန္ေျပးခဲ့ ေသာ္လည္း
အိမ္္ေရာက္ေတာ့အေမ့အေလာင္းကိုသာေတြ့ရေတာ့သည္။
ေ၀ဒနာကိုဂရုမစိုက္ခဲ့သည့္အေမ့ခမ်ာဘယ္လိုျဖစ္ျပီးဘာေရာဂါျဖင္ ့ဆံုးသြားမွန္းပင္မသိလိုက္ ေပ။

အေမ ့ကိုသာတကမၻာလို အားကိုးလာခဲ့ေသာသီသီသည္တုန္လွဳပ္ေျခာက္ျခားစြာျဖင္ ့စိတ္ထိခိုက္ကာ အေမဆံုးသြားျပီးေနာက္ပိုင္းေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိစကားမေျပာႏိုင္ဘဲဆြံ ့အသလိုျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္
ဆရာေတာ္ၾကီးကေက်ာင္း၀င္းထဲရွိသီလရွင္ေက်ာင္းေဆာင္ေလးတြင္ေခၚထားသည္။ရွစ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္သည့္
အခါသီသီဂုဏ္ထူးမ်ားျဖင္ ့ေအာင္ခဲ့သည္။

အေမမရွိေတာ့သျဖင္ ့ေက်ာင္းမတက္ရေတာ့ဘဲကိုယ့္တစ္၀မ္းတစ္ခါးကိုယ့္ဘာသာရွာစားရေတာ့မည္ဟုထင္ျပီး
စိတ္ေလွ်ာ ့ထားသည့္သီသီ ့ဆီသို ့ေက်ာင္းတက္ရန္အခြင့္အေရးကေရာက္လာခဲ့သည္။

ဆရာေတာ္ၾကီးႏွင့္ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္မကင္းေသာျမိဳ့ေပၚမွေအာင္သရဖူဆီစက္ပိုင္ရွင္္သားအမိက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုလွဴဘြယ္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ေရာက္လာခဲ့ရာမွသီသီ ့အေၾကာင္းသိသြားေလသည္။ သူေဌးဆံုးသြားျပီးသားအမိႏွစ္ေယာက္တည္းေနေသာေမေမၾကီးတို့ကသီသီ့ကိုျမင္ျမင္ခ်င္း ဂရုဏာသက္မိပါသတဲ ့။
ထိုအခ်ိန္က အပ်ိဳေပါက္မေလးသီသီသည္ကိုယ့္ကိုသနားၾကင္နာစြာျဖင္ ့ေဖးမႏွစ္သိမ့္ျပီး
ေက်ာင္းထားေပးမည္ေျပာေနသည့္ခန့္ညားသည့္သူေဌးသားလူပ်ိဳေခ်ာၾကီးကိုၾကည့္ကာငယ္စဥ္က ေက်ာင္းမွ
ဆရာမေျပာျပဖူးသည့္မႏွင္းျဖဴေလးကိုလာကယ္သည့္မင္းသားေလးမ်ားလားဟုထင္ကာ ရွက္ရြံ ့စိတ္လွဳပ္ရွားမိပါ၏။

ကိုးတန္းေက်ာင္းမ်ားဖြင့္ခ်ိန္ေရာက္သည့္အခါမွာေတာ့ ျမိဳ ့ေပၚတြင္ေနကာသီသီေက်ာင္းတက္ခြင့္ ရခဲ့သည္။ အိမ္အလုပ္မ်ားကူလုပ္ရေသာ္လည္းသီသီ ့ကိုညွာတာခ်စ္ခင္ေသာ ေမေမၾကီးေၾကာင့္ ေနရတာေပ်ာ္လာေသာ
သီသီသည္ ေအာင္သရဖူအိမ္ၾကီးကို ကိုယ့္အိမ္လိုထင္မွတ္လာကာ ကိုယ့္ထက္ဆယ္ႏွစ္္ၾကီးေသာ ကိုကိုၾကီးကိုလည္း ဆိုးႏြဲ ့ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္လာ၏။

အပ်ိဳျဖန္းေလး၏ႏွလံုးသားအိပ္မက္ဦးသည္လည္းကိုကိုၾကီးျဖစ္လာသည္။ ကိုကိုၾကီး၏ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမွဳမ်ားကိုေမွ်ာ္လင့္ရင္ခုန္ခဲ့ရသည္မွာလည္း မေၾကြေသးသည့္ေပါက္ပြင့္ကို အပင္ေအာက္မွ ေမွ်ာ္ေနရသလိုပင္…။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxx

(၄)

ညေနေရာက္လာေသာေၾကာင္ ့က်ေနပူပူ က သီသီ ့ကိုယ္ေပၚျဖာက်လာေပမယ္ ့မထခ်င္ေသးဘဲ
ခုထိေပါက္ပင္ၾကီးကိုလွည့္ပတ္ေမွ်ာ္ေနသည့္ေခြးပိန္ေလးကို သီသီသနားၾကင္စြာျဖင္ ့
ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ကိုယ္တိုင္ ေမွ်ာ္ခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္လည္း ေခြးေလးကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။

ေမွ်ာ္ခဲ့ဖူးပါေလ၏။
အားကိုးခ်စ္ခင္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္တစ္ေလာကလံုးမွာကိုကိုၾကီးသာ..ဟူေသာ စိတ္ျဖင္ ့သီသီတြယ္တာ
ေမွ်ာ္လင္ ့ခဲ့မိပါသည္။

သီသီဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ အေ၀းသင္တက္ရင္း ဆီစက္ႏွင့္တြဲဖြင့္ထားသည့္ ပဲဆီသန္ ့ အေရာင္းဆိုင္တြင္ထိုင္ေရာင္းေပးရသည္။ေတာ္ေပၚသူအေမ ့ထံမွျဖဴေဖြးလွပျခင္းမ်ားကိုအေမြရခဲ့ သည့္သီသီကမိန္းမေခ်ာေလးမို့ခ်ဴခ်င္သူေတြမ်ားေပမယ့္သီသီ့ႏွလံုးသားကကိုကိုၾကီးကလြဲျပီး လက္မခံႏိုင္ပါ။ထိုအခ်ိန္ကိုကိုၾကီးကဆီစက္အျပင္ ႏိုင္ငံျခားသို ့ပဲအမ်ိဳးမ်ိဳးတင္ပို့ေသာပြဲရံုကို လည္း ဦးစီးေန၏။ကိုကိုၾကီးႏွင္ ့ေမေမၾကီးတို ့မၾကာခဏ တၾကိတ္ၾကိတ္စကားမ်ားေျပာဆိုေနသည္ကိုရိပ္မိေပမယ္ ့ စီးပြားေရးကိစၥဟုပင္ထင္ခဲ့မိသည္။

 ဆီဆိုင္သာမကအိမ္အလုပ္မ်ားတြင္လည္းအားကိုးရသည့္သီသီ့ကိုေမေမၾကီးကတကယ့္ သမီးရင္းခ်ာလို
အားကိုးယံုၾကည္ကာ ကိုကိုၾကီးႏွင္ ့ေနရာခ်ေပးခ်င္သလိုစကားဆိုလာေတာ့ သီသီ့ရင္ေတြေပါက္ထြက္မတတ္ၾကည္ႏူးရင္ခုန္ခဲ့ရသည္။လူလတ္ပိုင္းေရာက္လာျပီျဖစ္သည့္သူေဌးသား
ကိုကိုၾကီးမွာတြဲေနသည့္ခ်စ္သူလည္းမျမင္မိေသာေၾကာင့္လည္းသီသီ ့စိတ္ကူးယဥ္မွဳမ်ားက ရင့္သန္အျမစ္တြယ္လာခဲ့သည္။

သို ့ေသာ္လည္း သီသီ ့အိပ္မက္မ်ားကိုရိုက္ခ်ိ္ဳးပစ္သူက သီသီခ်စ္ရသည့္ကိုကိုၾကီးပင္။

ရုတ္တရက္ကိုကိုၾကီးကႏိုင္ငံျခားထြက္သြားသည့္အခါမွာေတာ့ ေမေမၾကီး ေဒါသူပုန္ထက်န္ခဲ့ရသလို သီသီလည္း ရင္ကြဲပက္လက္က်န္ခဲ့ရေလသည္။
ထိုအခ်ိန္က်မွ သိရသည္က ကိုကိုၾကီးခ်စ္သူက ႏိုင္ငံျခားမွာပါ၊ေမေမၾကီးတို ့သေဘာမတူသျဖင္ ့ ကိုကိုၾကီးက ခ်စ္သူႏွင္ ့အတူတူလိုက္မသြားရဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္။ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမေမၾကီးက
သီသီ ႏွင္ ့ေနရာခ်ေပးမည့္အထိေျပာလာသည့္အခါ အေမကိုဆန့္က်င္ကာကိုကိုၾကီးက ခ်စ္သူဆီလိုက္သြားျခင္းပင္။

ထိုအခ်ိန္ကတည္းက ရင္ထဲမွ ႏွလံုးသားပြင့္ဦးေၾကြခဲ့ရေသာသီသီသည္ ေမေမၾကီးႏွင္ ့အတူတူ
ဆက္ေနရင္းတကယ့္သမီးအရင္းလိုလုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ပါသည္။နာက်င္ေၾကကြဲေနသည့္ၾကားမွ ေရျခားေျမျခား မွာ ကိုကိုၾကီးအဆင္ေျပပါ ့မလားဟုစိုးရိမ္ပူပင္ကာေန့စဥ္ဆုေတာင္းေပးပါသည္။

စရိုက္ခ်င္းမတူေသာေခ်ြးမကိုလက္မခံခ်င္လို့သာမာန္တင္းထားေသာေမေမၾကီးသည္လည္းကိုကိုၾကီးတို့
သမီးေလးေမြးေၾကာင္း၊စရိတ္ၾကီးျပီးအဆင္မေျပေၾကာင္း၊မိန္းမကသမီးတစ္ဖက္ႏွင့္မို ့အလုပ္လုပ္ရတာ ကသီေၾကာင္းမ်ား သိရသည့္အခါမွာေတာ့ တင္းမထားႏိုင္ေတာ့ဘဲကိုကိုၾကီးတို ့ကို ျပန္လာျပီး ေအာင္သရဖူကိုလာဦးစီးရန္ခြင့္ျပဳလိုက္ေလေတာ့သည္။

ကိုကိုၾကီးတို့ျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့တစ္ႏွစ္သမီးေလးသဲဆုကိုျမင္ျမင္ခ်င္းေမေမၾကီးလက္ေပၚက မခ်ႏိုင္ေအာင္သည္းသည္းလွဳပ္ခ်စ္သြားသလိုသီသီ့ဘ၀မွာလည္းတြယ္တာရမည့္သံေယာဇဥ္ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းတိုးလာရ ပါေလေတာ့သည္။


(၅)

ေပါက္ပင္ေပၚေမာ့ၾကည့္ဆဲျဖစ္ေသာေခြးပိန္ေလး တျခားထြက္မသြားေသးသည္ကိုၾကည့္ရင္း
သီသီသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ရွိဳက္လိုက္မိ၏။

သီသီ့တုန္းကလည္းကိုကိုၾကီးတို ့မိသားစုျပန္ေရာက္လာေပမယ္ ့ေအာင္သရဖူမွထြက္မသြားႏိုင္ဘဲ ေမေမၾကီးႏွင့္အတူ ဆက္ေနရင္း ကိုကိုၾကီးသမီးေလးကို ခ်စ္ခင္တြယ္တာခဲ့ပါသည္။

ကိုကိုၾကီးကဆီစက္ႏွင့္ပြဲရံုကိုဦးစီးလုပ္ကိုင္ခြင့္ရသည့္ၾကားမွသီသီထိုင္ေသာ ဆီဆိုင္မွာ ကိုကိုၾကီးမိန္းမက
သူကိုယ္တိုင္ထိုင္မည္ဆိုေလေတာ့ေမေမၾကီးႏွင့္စကားမ်ားၾကေသး၏။ မိန္းမကိုမလြန္ဆန္ႏိုင္သည့္ ကိုကိုၾကီးေၾကာင့္
သားအမိ စိတ္၀မ္းကြဲသြားမွာမလိုလားေသာ သီသီကိုယ္တိုင္ကပဲ ဆီဆိုင္မွာမထိုင္ေတာ့ဘဲ အိမ္အလုပ္မ်ားကုိသာေမေမၾကီးႏွင့္ကူလုပ္ရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ထိန္းၾကီးျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာခဲ့ရသည္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္..သမီးေလးသဲဆုစားခ်င္သည္မ်ားကိုဖြယ္ဖြယ္ရာရာခ်က္ျပဳတ္ေပးရင္းသီသီေပ်ာ္ခဲ့ပါသည္။
သဲဆုေလးကလည္းေက်ာင္းမေနခင္ အရြယ္အထိသီသီအလုပ္မ်ားေနေသာအေဖႏွင့္
အေမထက္သီသီ ့ကိုသာတြယ္တာခဲ့၏။သီသီနယ္ဖတ္ေပးေသာထမင္းကိုသာစားသည့္သဲဆုေလးကိုု
သီသီခ်စ္ခင္လွပါသည္။

သို့ေသာ္လည္း…ထိုအေျခအေနကိုမၾကိဳက္သည့္ကိုကိုၾကီးမိန္းမကကေလးကိုေသခ်ာေျပာဆို စည္းရံုးလိုက္သည့္အခါ
သဲဆုေလးကသီသီ့ကိုစိမ္းသြားေလသည္။ေက်ာင္းတက္သည့္အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ သဲဆုေလးက သီသီ့အားအိမ္ေဖာ္တစ္ဦးကဲ ့သို ့ပင္ဆက္ဆံလာသည္္။

ရင္နင့္၀မ္းနည္းစြာျဖင္ ့ ကြယ္ရာမွာ ၾကိတ္ငိုရေပမယ္ ့သမီးေလးကို သီသီအခ်စ္မေလ်ာ ့ခဲ့ေပ..။
တစ္ကယ္လည္းကိုကိုၾကီးတို ့သားအမိသာေခၚျပီးေက်ာင္းဆက္မထားေပးခဲ့လွ်င္
သီသီဟာ အိမ္တစ္အိမ္မွာ  အိမ္ေဖာ္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ။ ေမေမၾကီးက သမီးအရင္းလို ေျမွာက္စားေနေပမယ္ ့
သီသီဘ၀မေမ ့ပါ။ေက်းဇူးရွင္မိသားစု၏မ်ိဳးဆက္ေလးသဲဆုကိုလည္းဖူးဖူးမွဳတ္ခ်စ္ခင္အလိုလိုက္ခဲ့ေလ၏။
ကိုယ္ငယ္စဥ္ဘ၀လိုမဟုတ္ဘဲခ်စ္သူခင္သူေတြေမတၱာၾကားတြင္ျပည္စံုခ်မ္းသာစြာျဖင္ ့သဲဆုေလးၾကီးပ်င္းလာ
သည္ကိုမုဒိတာပြားရင္းလိုအပ္တာျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ပါသည္။

သီသီသာမရွိလွ်င္ေမာက္မာေသာေခ်ြးမေၾကာင့္ေမေမၾကီးစိတ္ညစ္ရမွာကိုသိေသာေၾကာင့္လည္းဘြဲ ့ရျပီးေပမယ္ ့
တျခား၀န္ထမ္းအလုပ္လုပ္ဖို ့သီသီေယာင္လို့ပင္စိတ္မကူးခဲ့ပါ။
သို ့ေသာ္လည္း ေအာင္သရဖူ၏စည္းစိမ္ခ်မ္းသာမ်ားကိုမက္ေမာေသာကိုကိုၾကီးမိန္းမ က
သီသီ့ကို အိမ္မွာမရွိေစခ်င္ေပ။

တတ္ႏိုင္္သမွ်သည္းခံျပီးေနေနေသာ္လည္းေနာက္ဆံုးသီသီ ့သိကၡာကိုပါထိပါးလာေလေသာေၾကာင့္
သီသီေအာင္သရဖူမွခြာရန္ျပင္ခဲ့ပါေသာ္လည္းမထင္မွတ္သည့္ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းက ဖန္လာျပန္၏။

သဲဆုေလး ရွစ္ႏွစ္သမီးအရြယ္တြင္ ကိုကိုၾကီးမိန္းမ ရုတ္တရက္ဆံုးသြားေလ၏။

ထိုအခါမွာေတာ ့မိန္းမစိတ္ျဖင္ ့အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ဘဲ ေၾကကြဲစိတ္ညစ္ေနသည့္အကိုၾကီးကို အားေပးႏွစ္သိမ့္ရင္း
သဲဆုေလးကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးရင္းေအာင္သရဖူအိမ္ၾကီးမွ မခြာႏိုင္ခဲ့သည့္ သီသီ ့ဘ၀မွာလည္း  ေပါက္ပင္ၾကီးနားမွ မခြာႏိုင္သည့္ ေခြးပိန္အလားပင္..။

Xxxxxxxxxxxx

(၆)

ညေနေစာင္းလာျပီမို ့ေနမင္းၾကီး၏အေရာင္ေဖ်ာ့ကာ အပူခ်ိန္လည္းေလ်ာ့က်လာ၏။
တည္းခိုေနထိုင္သည့္သီလရွင္ေက်ာင္းေလးသို ့ ျပန္ဖို ့အခ်ိန္တန္ေနေသာ္လည္းသီသီ မျပန္ခ်င္ေသးေပ။

ေခြးပိန္ေလးကိုလွမ္းၾကည့္မိေလေတာ့ မေတြ ့ရေတာ့ေပ။စား ၍မရေသာေပါက္ပြင့္မ်ားကို စိတ္ပ်က္ျပီးျပန္သြားေျပီလား..။စိတ္ပ်က္တာျမန္လွခ်ည္လားေခြးပိန္ေလးရယ္။။။

သီသီကေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ႏွစ္နီးပါး သဲဆုေလးကိုစိတ္မပ်က္ခဲ့ေပ။

ကိုကိုၾကီးမိန္းမဆံုးေတာ့သံုးတန္းသာရွိေသးသည့္ သဲဆုေလးကို သနားၾကင္နာလွ ေသာေၾကာင့္
သီသီပိုခ်စ္ျပီး ပိုဂရုစိုက္ခဲ့မိျခင္းသည္ ကိုကိုၾကီးကိုလက္ထပ္ခ်င္ ၍မဟုတ္တာကို
သီသီသစၥာဆိုရဲပါသည္။

သို ့ေသာ္ အထိန္းအကြပ္မရွိေတာ့ဘဲစိတ္ေလျပီးအရက္စြဲေနသည့္ကိုကိုၾကီးကိုျပဳစုလုပ္ကိုင္ေပးဖို ့
ႏွင္ ့သဲဆုေလးကို အနီးကပ္ေက်ြးေမြးသုတ္သင္ရန္အတြက္ အမ်ားအျမင္သင့္ေတာ္ဖို ့အတြက္
ေမေမၾကီးက လက္ထပ္ေပးေတာ့ သီသီမျငင္းသာခဲ့ေပ။ သဲဆုေလးကိုသီသီမဟုတ္ေသာ
တျခားမိေထြးမ်ားလက္ထဲေရာက္သြားမည္ကိုစိုးရိမ္လွ၏။

မိခင္မဆံုးခင္ေသြးထိုးေပးထားခဲ့ေသာစကာမ်ားေၾကာင့္သီသီ့အေပၚအျမင္ေစာင္းေနေသာ သဲဆုေလး ကခါးခါးသီးသီးျဖစ္ခဲ့သလိုသဲဆုေလးကလြဲျပီးတျခားသားသမီးမလိုခ်င္ေတာ့သည့္ ကိုကိုၾကီးကလည္း
သီသီႏွင့္လက္မထပ္ခ်င္ေပ။
ထို ့ေၾကာင့္သီသီအတန္တန္ျငင္းခဲ့ေသးေသာ္လည္းက်န္းမာေရးမေကာင္းဘဲတေရွာင္ေရွာင္ျဖစ္လာေသာ
ေမေမၾကီး၏ဆႏၵကိုမလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာသီသီသည္ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သားသမီးမယူရဟူေသာ ကိုကိုၾကီး၏ေတာင္းဆိုမွဳတစ္ခုျဖင္ ့လက္ထပ္ခဲ ့ရေလ၏။

သီသီကတိေပးခဲ့ျပီးေသာ္လည္းမယံုၾကည္ႏိုင္သည့္ကိုကိုၾကီးကလက္ထပ္ျပီးသည္ႏွင္ ့သားသမီးလံုး၀
မရေလေအာင္သားေၾကာျဖတ္လိုက္သည့္အခါ သီသီ ရင္နာေပမယ္ ့ေက်နပ္ပါသည္။
ကိုကိုၾကီးသမီးသဲဆုေလးသည္ သီသီ ့သမီးပဲဟုခံယူထားျပီးအစြမ္းကုန္ခ်စ္ခင္အလိုလိုက္ခဲ့၏။

သည္လိုႏွင္ ့…ေပးသည့္ေမတၱာမ်ား ျပန္လာေလမလားဟုတစ္ႏွစ္ျပီးတစ္ႏွစ္ တစ္ရာသီျပီးတစ္ရာသီ ေမွ်ာ္လင္ခဲ့မိေသာ္လည္းသဲဆုေလးသည္သီသီ့ကိုအိမ္ေဖာ္တစ္ဦးလိုသာ ဆက္ဆံေျပာဆိုဆဲ…။
ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေခၚခဲ့သလို သီသီဟုပင္ေခၚဆဲ..။

ေမေမၾကီးလည္းဆံုးသြားျပီးသဲဆုေလးအထက္တန္းေက်ာင္းသူျဖစ္လာခဲ့သည့္အခ်ိန္ထိ သီသီ ့အေပၚ
သဲဆုေလးက  ခပ္စိမ္းစိမ္းသာေနေပမယ္ ့သီသီကေတာ့ အပ်ိဳေဖာ္၀င္လာသည့္သမီးေလးအေပၚ မိခင္တစ္ေယာက္၏ပူပင္ျခင္းမ်ားျဖင္ ့အျမဲပူပင္ကာ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။

မႏွစ္ကကိုးတန္းေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားမွာသဲဆုေလးမူပ်က္ေနသည္ကိုရိပ္မိျပီးစံုစမ္းၾကည့္သည့္အခါ သဲဆုေလးကိုအသည္းအသန္လိုက္ေနေသာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိလာတာသိခဲ့ရသည္။
စာလည္းမၾကိဳးစားဘဲဆယ္တန္းကိုတဘုန္းဘုန္းက်ေနေသာထိုေကာင္ေလးသည္ တစ္ဦးတည္းေသာ
သေဌးသမီးေလးသဲဆုကိုဘာေၾကာင့္ကပ္ေနလည္းဆိုတာအားလံုးရိပ္မိၾကေသာ္လည္း ကာယကံရွင္သဲဆုေလးက မသိေပ။

ကိုးတန္းအထိစာေတာ္လာခဲ့ျပီးအေရးၾကီးလွသည့္ဆယ္တန္းေရာက္ခါမွအတန္းထဲတြင္အဆင့္က်
သြား ကာရမွတ္မ်ားနည္းသြားသည့္သဲဆုေလး၏စိတ္မ်ားကထိုေကာင္ေလး၏သိမ္းသြင္းျခင္း ခံေနရျပီဆိုတာ
ရိပ္မိေလေတာ့ သီသီ ့မွာေခါင္းမီးေတာက္ခဲ့ရသည္။

အရိပ္အျမြက္သတိေပးမိသည့္သီသီ့ိကိုရန္သူလိုဆက္ဆံလာသည့္ သဲဆုေလးေၾကာင္ ့
ေနာက္ဆံုးၾကံရာမရျဖစ္ကာကိုကိုၾကီးကိုဖြင့္ေျပာျပတိုင္ပင္ခဲ့ပါေသာ္လည္းသီသီထင္သလိုျဖစ္မလာခဲ့ေပ။ သမီးကိုယံုလြန္းေသာကိုကိုၾကီး က သီသီသတိေပးသည္ကိုအေရးမစိုက္သည့္အခါ သီသီ ့ရင္ထဲ ေႏြေနမင္းလို
ပူျပင္းခဲ့ရပါေလ၏။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxx

(၆ )

ညေနေစာင္းေလျပည္ေအးေလးသုတ္ခနဲတိုက္လိုက္ျပီးသီသီ့ပါးျပင္ေပၚေအးခနဲျဖစ္သြားေလမွ စီးက်ေနသည့္
မ်က္ရည္စမ်ားကို အသာအယာလက္ျဖင္ ့စမ္းသုတ္လိုက္သည္။

မ်က္ရည္ေတြမခန္းႏိုင္ေသးပါလား…ဒီကိုထြက္မလာခင္အထိငိုခဲ့ရလြန္းလို ့မ်က္ရည္ေတြခန္းသြားျပီဟုသီသီထင္ခဲ့တာပါ။

သည္ႏွစ္ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေျဖခါနီးအခ်ိန္တုန္းကသီသီ့မွာသဲဆုေလးကိုသာ အရိပ္လိုၾကည့္ေနခဲ့ ရသည္။ညဘက္သမီးေလးစာက်က္ခ်ိန္တိုင္းအိမ္ေရွ့တြင္ရွိေနတတ္သည့္ ထိုေကာင္ေလးအေၾကာင္း
ကို ကိုကိုၾကီးအားေျပာျပခဲ့ေသာ္လည္း အရာမေရာက္ေပ။လင္မယားျဖစ္လာေပမယ္ ့သီသီ့ကို အရင္လိုပဲဆက္ဆံေျပာဆိုတတ္သည့္ကိုကိုၾကီးက သမီးစကားကိုသာယံုၾကည္ခဲ့ေလ၏။

သို့ေသာ္..သဲဆုေလးကိုေၾကးမံုလိုရွဳေနသည့္သီသီကစာေမးပြဲနီးလာေလ..သမီးေလးမူပ်က္ လာေလျဖစ္ေနတာသိေတာ့ ရင္ပူရေလျပီ။သမီးေလးကိုစိတ္မခ်ေသာေၾကာင္ ့အိမ္မွာဆရာစံုေခၚကာ သင္ေပးေနသည့္ၾကားမွ
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုစာသြားေမးတတ္သည့္သဲဆုေလးကိုေနာက္မွ လိုက္ေခ်ာင္းသည္
အထိသီသီစိတ္ပူခဲ့သည္။ဆယ္တန္းစာေမးပြဲဆိုသည္မွာဘ၀၏အဆံုးအျဖတ္မို ့ သိပ္အေရးၾကီး၏။ သဲဆုေလးကိုေလွေလွာ္ရင္းတက္က်ိဳးသြားမွာစုိးလွေသာေၾကာင္ ့ သဲဆုေလးဆယ္တန္းေျဖ
သည့္ေန့တိုင္းသီသီေက်ာင္းထိလိုက္ေစာင့္ခဲ့သည္မွာ စာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန ့အထိပင္..။

ထင္သည့္အတိုင္း..ေနာက္ဆံုးေန့တြင္သဲဆုကစာေမးပြဲျပီးခ်ိန္ေက်ာ္သည္အထိ ေစာင့္ေနသည့္
ကားနားေရာက္မလာေလသည္မို့လိုက္ပတ္ရွာသည့္အခါ ေကာင္ေလးႏွင္ ့လက္ခ်င္းတြဲျပီး
စကားေျပာေနသည္ကိုျမင္ရေလ၏။

သီသီ ့မ်က္၀န္းထဲ ဘာမွမျမင္ေတာ့ဘဲ ေကာင္ေလးကိုေျပာဆိုကာ သဲဆုအား လက္အတင္းဆြဲေခၚျပီး
အိမ္ျပန္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ အိမ္ေရာက္သည့္အခါ သဲဆုက ကိုကိုၾကီးကို ငိုျပီးတိုင္ေလ၏။

“ ဘာလို ့ေက်ာင္းထိလိုက္အရွက္ခြဲရတာလဲသီသီ”

“မဟုတ္ဘူးကိုကိုၾကီး ၊ ဟိုေကာင္ေလးပံုစံကသိပ္မဟန္လို ့”

“မဟုတ္ဘူးေဖေဖ..အလကားေလွ်ာက္ေျပာေနတာ..သမီးတို ့ဘာမွမျဖစ္ဘူး”

“မညာနဲ ့သဲဆု…သီသီသိတယ္..အဲ ့ဒီေကာင္ေလး ကမရိုးသားဘူး၊သမီးကိုခိုးရာလိုက္ဖို ့
သူစည္းရံုးေနတာမွတ္လား”

“သီသီ..ကေလးကို ဘာေတြေျပာေနတာလဲ..တိ္တ္စမ္း”

“မတိတ္ႏိုင္ဘူးကိုကိုၾကီး ၊သီသီျမင္တဲ့အတိုင္းေျပာတာ ..သဲဆုနဲ ့ဒီေကာင္ေလးကၾကိဳက္ေနတာ..”

“ဟုတ္လား..သမီး.”

“အို..မဟုတ္ဘူး..မဟုတ္ဘူး”

“ကေလးကမဟုတ္ဘူးလို ့ေျပာေနတာကိုမင္းဘာသာအထင္လြဲေနတာသီသီ”

“အို..သီသီသိတယ္..သီသီသာအခ်ိန္မီမေရာက္ရင္ ဒီေကာင္ေလးေနာက္ကိုသဲဆုေလးပါသြား..”

ျဖန္းးးးးးး

စကားမဆံုးခင္ မ်က္လံုးထဲမီးေတာက္ကာ သီသီ ့ညာဘက္ပါးျပင္တစ္ခုလံုး က်ိန္းစပ္သြားသည္။
ကိုကိုၾကီး က သီသီ့ပါး ကို လွမ္းရိုက္လိုက္ျခင္းပင္။

“ေတာ္စမ္းသီသီ၊မင္းေပါက္ကရေျပာမေနနဲ့၊ငါ့သမီးကိုဒီလိုခိုးရာလိုက္မယ့္ ေအာက္တန္းစားထင္
ေနလား…အလကားမိန္းမ..ေျပာေတာ့သမီးရင္းလိုခ်စ္တယ္ေလးဘာေလးနဲ ့..
ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိေထြးက မိေထြးလိုပဲ သမီးကိုဆက္ဆံတယ္ ”

အို…ပါးျပင္မွအနာထက္ အသည္းေတြကြဲေၾကမတတ္နာေအာင္ေျပာရက္လိုက္ေလျခင္း..။
သီသီ့ေစတနာ၊ေမတၱာမ်ားကိုသမီးေလးနားမလည္လွ်င္ေနပါ၊ကိုကိုၾကီးနားလည္ဖို ့ေကာင္းပါသည္။
ဘ၀၏ပ်ိဳရြယ္ခ်ိန္မ်ားကိုေအာင္သရဖူမွာသာ နစ္ျမဳပ္ထားသည့္သီသီ့အတြက္ရလာဒ္ကခါးသီးလွ၏။
သီသီ့တစ္ဘ၀လံုးျမဳပ္ႏံွျပီးခ်စ္ခင္ဂရုစိုက္ခဲ့ရေသာသားအဖကသီသီ့ကို သည္လိုထင္ေနမွေတာ့ ေအာင္သရဖူမွာ
သီသီ ဆက္ျပီး္မေနသင့္ေတာ့ေပ..။

သြားပါေတာ့မည္။အားလံုးကိုသီသီေက်ာခိုင္းလိုက္ပါမည္။

xxxxxxxxxxxxx

(၇)

ေနမင္းၾကီးက အ၀ါေရာင္မွ ပုဇြန္ဆီေရာင္ေျပာင္းလာေလျပီမို ့ ထိုင္ေနရာမွသီသီထရပ္လိုက္သည္။

ကိုကိုၾကီးႏွင့္သဲဆုေလးကိုထားရစ္ခဲ့ျပီး သီသီေပါက္ပင္ကုန္းရြာကို ထြက္လာခဲ့သည္မွာ ငါးရက္ရွိပါျပီ။
အႏွစ္ႏွစ္အလလေပးဆပ္ခဲ့ရသည့္ႏွလံုးသားမွာျပန္လည္ရရွိလာသည္ကအထင္လြဲမုန္းတီးျခင္းမ်ား
ျဖစ္ေလေတာ့ေလာကၾကီးကိုသီသီစိတ္ကုန္သြားပါျပီ။သည္သားအဖအတြက္သာအသက္ရွင္ေနထိုင္ခဲ့သည့္
သီသီဘ၀သည္လည္းအဓိပၸါယ္မရွိေတာ့သလိုပင္။

ထို့ေၾကာင့္ ပူေလာင္လွေသာသမုဒယမ်ားကို တရားေရေအးျဖင္ ့ေဆးေၾကာရင္းသီလရွင္၀တ္ေပးပါရန္
ခြင့္ပန္ေလေသာအခါ ဆရာေတာ္ၾကီးက ေစာင့္ခိုင္းထားသျဖင္ ့သီသီေစာင့္ေနရျခင္းပင္..။

ေပါက္ပင္ၾကီးေအာက္မွလွည့္မထြက္ခင္ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင္ ့အပင္ေပၚေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ေတာက္ပေနေသာေပါက္ပြင့္မ်ားကျမဴဆြယ္ေနသလိုလို..။ေတာ္ပါေတာ့ေပါက္ပြင့္ေလးေတြရယ္…
ခုခ်ိန္မွာ သီသီဟာ ဘာကိုမွမေမွ်ာ္လင္ ့၊မမက္ေမာခ်င္ေတာ့ပါဘူး…။

“ သီသီေရ..”

အို..ဒါသဲဆုေလးအသံပါလား။မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။သီသီ စိတ္ထဲၾကားေယာင္ေနမိတာေနမွာဟုေတြးေန စဥ္မွာပဲ ထပ္ၾကားရျပန္၏။

“သီသီေရ..သီသီရွိလား”

ေခၚသံကပိုမိုသဲကြဲကာသီသီႏွင့္နီးလာသလိုခပ္ေ၀းေ၀းမွာသီသီ့ဆီလွမ္းလာေနေသာ အရိပ္ေလး ႏွစ္ရိပ္ကိုျမင္လိုက္ရျပီ။ ကိုကိုၾကီးႏွင္ ့သဲဆုေလးတို ့ကသီသီ့ေနာက္လိုက္လာၾကပါလား။

သီသီသည္ အံ ့ၾသမင္သက္စြာျဖင္ ့ ေပါက္ပင္ေအာက္မွာပင္ ေက်ာက္ရုပ္ကဲ့သို ့ရပ္တန္ ့ရင္း နီးကပ္လာသူႏွစ္ဦးကို ေငးေမာေနမိသည္။

“ရွာလိုက္ရတာသီသီရယ္... သဲဆုကိုစိတ္ဆိုးေနတုန္းပဲလား”

သမီးေလး…ခုက်ေတာ့လည္း သူ ့မ်က္၀န္းေလးေတြကၾကည္လင္သန့္စင္လို ့ပါလား။
ကိုကိုၾကီးကေတာ့သီသီႏွင့္မလွမ္းမကမ္းမွာရပ္ကာ အားနာသလိုမ်က္ႏွာညိုညိုႏွင္ ့ရပ္ေငးေနသည္။
စကားေတြတတြတ္တြတ္ဆိုေနသူက သဲဆုေလးပင္။

“သဲဆုကို ခြင့္လႊတ္ပါသီသီ…အဲ ့ဒီ ့ေန့ကေဖေဖ ့ကိုရွက္ရမ္းရမ္းျပီးျငင္းလိုက္ေပမယ္ ့
သီသီေျပာသလိုသူကေလ..ဟို..သဲဆုကိုခိုးရာလိုက္ဖို ့ေခၚခဲ့တာပါ”

အလို..ဘုရား..ဘုရား..သီသီထင္ခဲ့သလိုပါပဲလား..ကံသီေပလို ့သာေပါ ့။

“သီသီ ့ကိုရြဲ ့ျပီးျပန္ေျပာေနေပမယ္ ့သူမေကာင္းမွန္းေတာ့သဲဆုလည္းရိပ္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင္ ့ သီသီထြက္သြားကတည္းကသဲဆုသူ့ကိုအေတြ့မခံခဲ့ပါဘူး။ေဖေဖလည္းသီသီ့ကိုရိုက္မိတာ ေနာင္တ
ရျပီး သီသီ ဘယ္ထြက္သြားလဲစံုစမ္းျပီး ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာမလို ့ပါ။
ဒါေပမယ္ ့…သဲဆုကိုေလ..ဟို..သဲဆုကို သူတို ့အဖြဲ ့ေတြ ကားတင္ေျပးလို ့”

“အို..သမီးကိုကားတင္ေျပးတယ္ဟုတ္လား..ရိုင္းလိုက္ၾကတာ”

“ဟုတ္တယ္သီသီ…သမီး စာအုပ္ဆိုင္သြားတဲ ့လမ္းမွာသူတို ့သူငယ္ခ်င္းေတြကားတစ္စီးနဲ ့
ေစာင့္ျပီးသဲဆုကိုအတင္းဆြဲေခၚတာ…ဒါေပမယ္ ့ သဲဆုေအာ္ျပီး ေျပးထြက္လာေတာ့
တျခားလူေတြသိသြားလို ့သူတို ့နဲ ့ရိုက္ပြဲေတြျဖစ္ၾကတယ္”

“ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ…ရဲစခန္းေတြဘာေတြေရာက္မွာေပါ ့”

“ဟုတ္တယ္…ဒါေၾကာင့္သီသီထြက္သြားသြားခ်င္းသဲဆုတို ့လိုက္မလာႏိုင္တာပါ။ေဖေဖကေတာ့ေျပာပါတယ္..
သီသီဒီရြာကိုပဲျပန္မွာပါတဲ ့”

ေအာင္သရဖူကလြဲလွ်င္ သီသီ့ကြန္းခိုရာသည္ေပါက္ပင္ရြာမွတစ္ပါးမရွိတာေတာ့ကိုကိုၾကီး
သိေနသားပဲ။ယခုခ်ိန္ထိ ကိုကိုၾကီးက သီသီ့ကိုစကားမေျပာဘဲေငးၾကည့္ေနဆဲပင္။
သီသီ့ပါးကိုရိုက္ျပီးနင့္နင့္သီးသီးေျပာခဲ့သည္မ်ားကိုခုထိအားနာေနတာလားကိုကိုၾကီးရယ္..။
သီသီကေတာ့ သီသီ့လက္မ်ားကိုလာေရာက္ဆုပ္ကိုင္သည့္သဲဆုေလးကိုရင္ခြင္ထဲေပြ ့ထားမိေလျပီ။

“သဲဆုေလ…သီသီမရွိေတာ့ဘယ္လိုမွမေနတတ္ဘူး..သဲဆုဘာပဲလုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္ သီသီလိုအပ္တယ္ ဆိုတာခုေတာ့သိပါျပီ..ခုနကေက်ာင္း၀င္းထဲကေန ဒီဘက္ကိုလိုက္ပို ့တဲ ့သီလရွင္ဆရာေလး ကေျပာတယ္၊
သီသီက သီလရွင္အျပီး၀တ္ေတာ့မွာဆို..
အဲ ့လိုေတာ့မလုပ္ပါနဲ ့သီသီရယ္..
သီသီမရွိရင္သဲဆုနဲ ့ေဖေဖဘယ္လိုေနရမွာလဲ..သဲဆုကိုခြင့္လႊတ္ပါေနာ္..
တကယ္ေတာ့သီသီကသဲဆုရဲ့အေမပါ…ေဖေဖကလည္းသီသီ့ကိုေတာင္းပန္ခ်င္လို ့လာေခၚတာပါ”

အို..သမီးေလးကသီသီ့ကိုေတာင္းပန္သတဲ့…။သီသီကသူ ့အေမတဲ ့…။လွိဳက္ဖိုတုန္ယင္ေသာရင္ျဖင္ ့ကိုကိုၾကီးဘက္
လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့သီသီ့ကိုေငးၾကည့္ေနသည့္ကိုကိုၾကီးမ်က္၀န္းမ်ားမွ အရိပ္တစ္ခုကို ေတြ ့ရ၏။
အေျခအေနကတခဏတာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္သြားေလ၏။သီသီ ့ရင္ထဲမွာလည္း
ခံစားမွဳမ်ိဳးစံုျဖင္ ့ဖိုလွိဳက္ေနပါျပီ။

တိတ္ဆိတ္ျခင္းကိုစတင္ျဖိဳခြင္းလိုက္သူက ကိုကိုၾကီးပင္။

“ ကဲ..ေနလည္းေစာင္းေနျပီ..ဒီကေန ျမိဳ ့ကိုျပန္ရင္ သံုးနာရီေလာက္ကားေမာင္းရဦးမွာ..သီသီ ကိုကိုၾကီးတို ့နဲ ့ျပန္လိုက္မွာမဟုတ္လားဟင္”

“ လိုက္မွာေပါ ့ေဖေဖကလည္း..ဟုတ္တယ္ေနာ္ သီသီ”

သီသီဘာမွျပန္မေျဖဘဲသဲဆုမ်က္ႏွာေလးကိုေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ထိုစဥ္မွာပင္ ေပါက္ပင္ၾကီးေပၚမွေၾကြက်လာေသာေပါက္ပြင့္တစ္ပြင္ ့သီသီ ့ေျခရင္းဆီသို ့
ေၾကြက်ဆင္းသက္လာ ေလ၏။



ၾကာျဖဴႏြယ္

“ ႏွင္းဆီစူးတဲ ့…ရင္ ”

( ၁ )

< ႏွင္းဆီပြင္ ့ ႏွင္ ့ ဆံုေတြ ့ျခင္း >

ထိုေန ့သည္ .... မင္းညိဳမန္ေနဂ်ာအျဖစ္ၾကီးၾကပ္ရသည့္Lifeဆူပါမားကက္ၾကီးအတြင္း ေစ်း၀ယ္သူတို ့ျဖင္ ့ရွဳပ္ေထြး
စည္ကားေနေသာပံုမွန္တနဂၤေႏြေန ့တစ္ေန ့ပင္ျဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ ဘာမွမထူးဆန္းခဲ့ေပ။
သို့ေသာ္အေပၚဆံုးထပ္ရွိ သူ ့ရံုးခန္းမွခြာျပီးသံုးထပ္တြင္ရွိေသာ သူငယ္ခ်င္းေက်ာ္ထိုက္ဖြင့္ထားသည့္
ေကာ္ဖီဆိုင္သို ့ဆင္းလာမိျခင္းကေတာ့သူ ့အတြက္ထူးျခားေသာအျပဳအမူတစ္ခုပင္။

ဆိုင္ဖြင့္ထားသည္မွာ ေျခာက္လခန္ ့ရွိေနေပမယ္ ့ ယခုမွ ဆိုင္လာဖူးေသာမင္းညိဳကိုေက်ာ္ထိုက္က
၀မ္းသာအားရၾကိဳဆို၏။ဆိုင္လူရွင္းခ်ိန္မို ့ေကာ္ဖီတစ္ခြက္စီျဖင္ ့စကားေျပာေနစဥ္ခပ္သဲ ့သဲ ့ၾကား
လိုက္ရသည္က ခ်ိဳသာ ၾကည္လင္သည့္အသံေလး…။

ခ်ြန္ျမျမ ဆူး နဲ ့

ထူးျခားတဲ ့ ပန္းႏွင္းဆီ

သင္းၾကည္ၾကည္ ရနံ ့သင္းေပမယ့္

အဆိပ္ျပင္းတတ္တာ

ရွင္… မေမ ့ပါနဲ ့ေလ


ဘာေတြေျပာေနတာပါလိမ့္…ဟုဇေ၀ဇ၀ါျဖင္ ့မင္းညိဳ လွည့္ၾကည့္မိသည့္အခါ ဆိုင္ေထာင့္တစ္ေနရာတြင္
စားပြဲမ်ားဆက္ကာစုေ၀းထိုင္ေနၾကသည့္လူဆယ့္ငါးေယာက္ေလာက္ရွိ မည့္အုပ္စုၾကီးကိုေတြ့ရ၏။
အားလံုးထဲ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာသြယ္ႏြဲ ့သည့္ပံုရိပ္ ေလးကထင္ရွားေနေလသည္….။
မင္းညိဳၾကားရသည္ကထိုပံုရိပ္ေလးႏုတ္ဖ်ားမွေရရြတ္ေနသည့္အသံပင္…။

“ေဟ့ေကာင္…ဘယ္အဖြဲ ့အစည္းကလဲ…ဘာေတြရြတ္ေနတာလဲ”

“ေအာ္..မဟုတ္ပါဘူးကြ ၊ သူတို ့က ကဗ်ာရြတ္တဲ့အဖြဲ ့ပါ”

“ ဒီလိုဆိုင္မ်ိဳးမွာ ကဗ်ာလာရြတ္တယ္..ဟုတ္လား ”

မင္းညိဳတအံ့တၾသေမးရင္းတကၠသိုလ္တုန္းကစာရူးကဗ်ာရူးမင္းထိုက္ပံုစံကိုျပန္ျမင္ေယာင္မိေလ၏။
သူကေတာ့ ကဗ်ာဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာထဲသင္ရေသာကဗ်ာကလြဲလွ်င္ မဖတ္ဖူးသူပါ။

“သူတို ့ကစာေရးဆရာေတြေလကြာ…မင္းကစိတ္မ၀င္စားလို ့သာမသိတာ...
လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းေတြမွာေရးေနတဲ့နာမည္ရကဗ်ာဆရာေတြလည္းပါတယ္”

“တျခားေနရာေတြမွာကဗ်ာရြတ္ၾကတဲ့သတင္းေတာ့ဂ်ာနယ္ေတြစာေစာင္ေတြမွာငါဖတ္ဖူးပါတယ္..
ဒါေပမယ္ ့ ဒီလိုဆူပါမားကက္ထဲက ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ကဗ်ာရြတ္တာတစ္ခါမွမၾကားဖူးပါဘူး”

“ဟုတ္တယ္..ငါဖိတ္လိုက္တာ…သူတို ့အႏုပညာကိုခ်ျပလို့ရေအာင္ပါ။
ဆိုင္လာတဲ့သူေတြလည္းစိတ္၀င္စားၾကတယ္ကြ..ခုဖတ္ေနတဲ့စာေရးဆရာမေလးက ဆူးႏွင္းဆီတဲ ့ ၀တၱဳေရာကဗ်ာေရာေရးတယ္ေလ……သူ့ရဲ ့ ႏွင္းဆီကဗ်ာေလးေတြကသိပ္ေကာင္းတယ္.
.မင္းကေတာ့ ခံစားတတ္မွာမဟုတ္ပါဘူး”

အေၾကာင္းသိသူငယ္ခ်င္းေက်ာ္ထိုက္ေျပာသလို ကဗ်ာေကာင္းမေကာင္းသူမသိ..။
သို ့ေသာ္ ကဗ်ာရြတ္ေနသူေလး၏ကဗ်ာဆန္လွသည့္မ်က္ႏွာေလးမွမ်က္၀န္းမ်ားကလႊဲဖယ္လို ့မရႏိုင္ဘဲ
စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိျပီ။သူမကေတာ့ မည္သူ ့အၾကည့္မွဂရုမစိုက္ဘဲ ၾကည္လဲ့ေတာက္ပေသာ
မ်က္၀န္းေလးမ်ားျဖင္ ့ႏွင္းဆီဆူး အေၾကာင္းရြတ္သြားေလ၏။

ထိုေန ့က ကဗ်ာရြတ္ပြဲျပီးသည့္အထိသူ ထိုင္နားေထာင္သျဖင္ ့ေက်ာ္ထိုက္တအံ ့တၾသျဖစ္ေနသည္။
သူမတို ့ျပန္ခါနီးေတာ့ ေက်ာ္ထိုက္ႏွင့္စကားလာေျပာၾကေတာ့ မင္းညိဳ ေငးေမာၾကည့္ေနမိသည္။
ပါးျပင္၌ သနပ္ခါးပါးကြက္ေလးခပ္ေရးေရးထင္ ေနေသာျဖဴ၀င္းသြယ္ေပ်ာင္းသူေလးသည္
ႏွင္းဆီျဖဴတစ္ပြင့္ကဲ့သို ့ႏွယ္ပင္…။

xxxxxxxxxxxxxx

(၂ )

< ရနံ ့ေမႊးျမ  လွပႏွင္းဆီ >


မိသားစုအေရး ႏွင္ ့အလုပ္ကိစၥမ်ားသာရွိသည့္မင္းညိဳ၏ဘ၀ျဖတ္သန္းမွဳထဲ ႏွင္းဆီတစ္ပြင္ ့၀င္ေရာက္
လာခဲ့ေလျပီ။အပတ္စဥ္ တနဂၤေႏြေန ့မ်ားတြင္ မည္မွ်ပင္အလုပ္မ်ားေနပါေစ ကဗ်ာရြတ္ခ်ိန္၌ေကာ္ဖီဆိုင္သို ့
ေရာက္ေအာင္လာတတ္သည့္သူ့ကို ေက်ာ္ထိုက္ကပင္အံ ့ၾသယူရသည္။
သူတို ့သိသည့္ မင္းညိဳဆိုသူမွာ  အလုပ္မ်ားပိေနသည့္ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္ပင္။

ယခုေတာ့ ထိုစက္ရုပ္၏အသည္းႏွလံုးထဲ ႏွင္းဆီဆူး စူးရွခဲ့ျပီမို ့မ်က္တက္တက္နာတာတာ
ႏွင္ ့ သူမကိုမေတြ ့မျမင္ရလွ်င္ ရင္ထဲ လစ္ဟာေနသည့္ခံစားခ်က္ က ထူးဆန္းလွ၏။
 ကဗ်ာရြတ္ပြဲ ျပဳလုပ္သည့္တနဂၤေႏြမ်ားထပ္ကာထပ္ကာျဖတ္သန္းသြားေလေတာ့
သူႏွင္ ့ႏွင္းဆီ သည္လည္းေက်ာ္ထိုက္မွတစ္ဆင့္ထံကာ ခင္မင္ရင္းႏွီးလာရေလျပီ။

သူသည္လည္းအရင္လို ရံုးခန္းတံခါးပိတ္ျပီးအလုပ္မ်ားျဖင္ ့နပန္းလံုးေနသည္ ့မင္းညိဳမဟုတ္ေတာ့ေပ။
ကဗ်ာရြတ္ပြဲျပီးလွ်င္ ႏွင္းဆီႏွင္ ့စကားေျပာရင္းေကာ္ဖီေသာက္ရသည့္အခ်ိန္ေလးမ်ားကို
ေမွ်ာ္လင့္ရင္းသူ ့ဘ၀၏ရွင္သန္မွဳမွာရင္ခုန္သံမ်ားျဖင့္ပူေႏြးအသက္၀င္လာသည္။

ႏွင္းဆီက ေမွာ္ဘီဘက္မွာေနသည္။ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးျဖစ္ျပီးအေဖ၊အေမ ႏွင့္အတူ
သစ္ခြႏွင္ ့ႏွင္းဆီပန္းမ်ားစိုက္ပ်ိဳးေရာင္းခ်သည့္အလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြးေနသူဟု သူသိထားသည္ ။
ပန္းေတြၾကားမွာေနသည့္မိန္းကေလးဆိုေတာ့လည္းကဗ်ာဆရာမေလးျဖစ္လာျခင္းကမဆန္းေပ။

တိုးတက္ေနေသာသည္ေခတ္ၾကီးထဲ၌  လမ္းသြားရင္း ဖုန္းအင္တာနက္မသံုးေသာ ၊ ခ်ည္ထည္ထဘီမ်ားသာ
စြဲျမဲ၀တ္တတ္ေသာ၊ သနပ္ခါးပါးကြက္မကြက္ရလွ်င္မေနႏိုင္ေသာ၊ ဆံပင္ဖားလ်ားခ်ျပီးအျပင္မထြက္ေသာ၊
ေသသပ္စြာ စည္းေႏွာင္ထားသည့္ ဆံပင္တြင္ ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင္ ့အျမဲပန္ဆင္တတ္ေသာ ျမန္မာမေလးရွိေန သည္ဟု တစ္စံုတစ္ေယာက္က လာေျပာလွ်င္ နားအၾကားျဖင့္ သူ ယံုႏိုင္မည္မထင္။

ႏွင္းဆီသည္ သူ ့ဘ၀တြင္ မေတြ ့ၾကံဳဖူးသည့္ရိုးေအးဆန္းၾကယ္လွသည့္မိန္းကေလးပင္။

ျမန္မာစာအဓိကဘြဲ ့တစ္ခု ကိုအေ၀းသင္ျဖင့္ယူျပီးကတည္းက ႏွင္းဆီ ေပ်ာ္ေမြ ့ရာသည္
သူမ၏ပန္းေဟ၀န္ျခံၾကီးပင္ျဖစ္ပါသတဲ ့။ မဂၢဇင္းတိုက္ မ်ားသို ့စာမူပို ့သည့္အခါ ၊ ကဗ်ာ၀ိုင္းမ်ားရွိသည့္အခါမ်ားသာ ႏွင္းဆီရန္ကုန္ျမိဳ ့ထဲလာပါသတဲ ့။

ႏွင္းဆီေျပာျပသမွ်တအံ ့တၾသနားေထာင္ေနသည့္မင္းညိဳပံုစံကေတာ့ သားနားသန့္ျပန္ ့ကာ
တကယ့္လုပ္ငန္းရွင္ၾကီးတစ္ဦးကဲ့သို ့ပင္။ အရပ္ျမင္ ့ျခင္း၊ ရုပ္ရည္သန့္ျပန္ ့ၾကည့္ေကာင္းျခင္း၊
စမတ္က်က်၀တ္စားတတ္ျခင္းမ်ားေၾကာင့္လည္း မွိဳလိုေပါက္လာေသာ DMA  ဘြဲ ့ရမ်ားၾကား
သည္ႏွစ္မွ အသစ္ဖြင့္လိုက္ေသာ Life ဆူပါမားကက္ၾကီး ၌ သူအလုပ္ရလိုက္ျခင္းပင္။
သို ့ေသာ္ သူ ႏွင့္ DMA အတူတက္ခဲ့သည့္သူငယ္ခ်င္း ၀င့္ခ်ယ္၏ေထာက္ခံအားေပးမွဳေတာ့ ပါခဲ့ရေလ၏။

Life သူေဌး၏တျခားလုပ္ငန္းခြဲတစ္ခုတြင္အလုပ္၀င္ေနသည့္ ၀င့္ခ်ယ္က သူ ့ကိုဖုန္းဆက္ ကာ သည္ေနရာ၊
သည္ရာထူးအားလာေလွ်ာက္ပါဟုေခၚသျဖင္ ့သာ ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ရမည္ဟုသိပ္မထင္ထားခဲ့ေပ။
သို ့ေပမယ္ ့လက္ရွိအလုပ္ထက္ ငါးဆမ်ားေသာ လစာႏွင့္ျမင့္မားသည့္ရာထူးကိုသူရရွိခဲ့သည္။
ေကာင္းမြန္သည့္ လခႏွင့္ထိုက္တန္စြာမင္းညိဳအလုပ္လုပ္ေပးေနျခင္းသာျဖစ္ေသာ္လည္း အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ သားနားသန့္ျပန္ ့ျပီးLife တြင္ အခ်ိန္ျပည့္ရွိေနေသာသူ သည္ ဆူပါမားကက္ၾကီး၏ရွယ္ယာ၀င္လိုလို
ထင္မွတ္မွားစရာပင္…။

ေက်ာ္ထိုက္ကလည္းကြယ္ရာမွာမည္သို ့ေျပာထားမွန္းမသိဘဲႏွင္းဆီကပါ သည္လိုထင္လာေတာ့
သူရွင္းျပရေသးသည္။ ထိုသို ့ရွင္းျပလိုက္ေလမွ ႏွင္းဆီကျပံံဳးကာေျပာလာသည္။

“ကိုမင္းညိဳ က ပညာတတ္သေလာက္ မာန္လည္းမတက္္ဘူး၊တကယ္ေလးစားတယ္”

“ဟာဗ်ာ..ဒီေလာက္ၾကီး မဟုတ္ပါဘူး ႏွင္းဆီရယ္…ကြ်န္ေတာ္လည္းလခစားပါ”

“အမယ္..လ်ိဳေနျပန္ပါျပီ...အျမင့္ဆံုးလခကိုစားေနရတဲ ့လခစားဆိုတာသိပါတယ္ေနာ္”

သူ ့ကိုအထင္ၾကီးေလးစားျခင္းမ်ားႏွင့္ေျပာေနသည့္ႏွင္းဆီကို ဘာမွျပန္မေျပာ
ဘဲ မခ်ိျပံဳးျဖင့္သာမင္းညိဳ ျငိမ္ေနလိုက္ရပါသည္။

xxxxxxxxxxxxx

(၃)

< ႏွင္းဆီေတာ ၌ ေမာဟိုက္ျခင္း…>

ေက်ာ္ထိုက္ႏွင္ ့အတူ ေမွာ္ဘီသို ့လိုက္မသြားခဲ့လွ်င္ သူ ့အတြက္ အံ ့ၾသဆန္းက်ယ္မွဳမ်ား
ရွိလာမည္မဟုတ္ေပ။

ႏွင္းဆီဖိတ္ေသာ အိမ္သစ္တက္ပြဲ အလွဴသို ့သူေရာက္ရွိသြားေလမွ ပန္းေဟ၀န္ျခံၾကီးအား သူမိန္းေမာ သြားရသည္။တစ္ပတ္တစ္ခါ ကဗ်ာ၀ိုင္းသို ့လာလွ်င္ သနပ္ခါးပါးကြက္ေလးျဖင္ ့ခ်ည္ထည္ေလးမ်ားသာ ၀တ္လာတတ္ေသာဆူးႏွင္းဆီသည္ အညတရပန္းစိုက္သူေလး မဟုတ္ေပဘူးပဲ။

ႏွင္းဆီစိတ္ၾကိဳက္ ပံုစံေပးေဆာက္ထားသည့္ တစ္ထပ္တိုက္အသစ္္ျပားျပားေလးသည္
ပန္းမ်ားအလယ္တြင္ ကဗ်ာဆန္ေနသည္။ လမ္းထြက္လွ်င္ႏွင္းဆီဖုန္းအင္တာနက္မသံုးေသာ္လည္း
မွန္လံုကာ အဲကြန္းတပ္ထားေပးသည္ ့စာၾကည့္ခန္းထဲ ၌ Appleလက္ပ္ေတာ့ အျဖဴေရာင္ေလးႏွင့္အတူ
ပရင္တာ ႏွင္ ့ မိတၱဴကူးစက္မ်ားရွိေနသည္။ႏွင္းဆီ စာေရးလွ်င္ လက္ျဖင္ ့မေရးဘဲကြန္ျပဴတာျဖင္ ့သာ ရိုက္သတဲ ့။အြန္လိုင္းတက္ေပမယ္ ့ဂ်ီေမးလ္ ၊ေဖ့စ္ဘုတ္သိပ္မသံုးဘဲ  သစ္ခြ၊ႏွင္းဆီႏွင့္ပတ္သက္သည့္ 
ပန္းပင္ဆိုင္ရာ ဗဟုသုတမ်ားကို ရွာသည့္အခ်ိန္သာ အင္တာနက္သံုးေလသတဲ ့။

စားေသာက္ျပီးတျခားဧည့္သည္မ်ားျပန္သြားၾကေတာ့ ႏွင္းဆီက သူတို ့ကို ျခံထဲေခၚလာသည္။
တိုက္၏ညာဘက္ျခမ္းတြင္ အပြင့္ေ၀ေ၀ဆာေနေသာ သစ္ခြစင္မ်ားရွိျပီး ဘယ္ဘက္ျခမ္း ၌
ေရာင္စံုႏွင္းဆီပန္းခင္းရွိေလ၏။ တစ္ေရာင္စီ အကန့္လိုက္စိုက္ ထားသည့္ လွပေသာႏွင္းဆီပန္းမ်ားၾကားေရာက္သြားသည့္အခါမွာေတာ့ခ်ိ္ဳအီသည့္ ႏွင္းဆီနံ ့ကိုရွဴရွိုက္မိေလျပီ။

“လွလိုက္တဲ့ပန္းေတြ ၊ ဒီပန္းေတြေန တ့ိုင္းခူးရတာေပါ ့..ဟုတ္လား”

“ႏွင္းဆီကိုယ္တိုင္ေတာ့ မခူးရဘူး..ျခံထဲမွာအလုပ္သမားေတြရွိပါတယ္…ဒါေပမယ္ ့ ေဖေဖနဲ ့
ႏွင္းဆီက ေစာင့္ေတာ့ၾကည့္ရတာေပါ ့…ေမေမကသစ္ခြစင္တာ၀န္ယူတယ္ေလ”

“တစ္ေန ့တစ္ေန ့ေတာ္ေတာ္ေရာင္းရမွာပဲေနာ္”

“ေရာင္းရတယ္ကိုမင္းညိဳ ၊ မဂၤလာေဆာင္ေတြကသစ္ခြမွာသလို အခမ္းအနားေတြကလည္း
ႏွင္းဆီမွာၾကတယ္..ေအာ္ဒါမျပတ္ဘူး.ျမိဳ ့ထဲသြားေရာင္းတဲ ့ပန္းသည္ေတြလည္း
ႏွင္းဆီပန္းလာယူေရာင္းတယ္ေလ…မနက္ပိုင္းဆို ႏွင္းဆီ လည္းေဖေဖတို ့ကို ကူလုပ္ေပးရတယ္..
ေန ့ခင္းထမင္းစားျပီးခ်ိန္ေလာက္မွ နားျပီး စာေရးရတာ…။
ေျပာရရင္ေဖေဖတို ့က စာေရးတာသိပ္သေဘာက်တာမဟုတ္ဘူး၊ ႏွင္းဆီက၀ါသနာၾကီးလို ့သာ
မေျပာတာ၊ အပင္ပန္းခံအိပ္ေရးပ်က္ခံျပီး ရလာတဲ ့စာမူခနဲ ့မတန္ဘူးတဲ ့”

“ ေအာ္…စာမူခက ေတာ္ေတာ္နည္းလို ့လား”

“ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ …. ေလ၊ ၀တၱဳဆို ….ပါ”

“ဟာ..ဒီေလာက္ပဲရတာလား ၊ ဒါဆို စာေရးတာသက္သက္နဲ ့ဘ၀ရပ္တည္လို ့ဘယ္ရမလဲေနာ္”

“ဟုတ္တယ္…ဒါေပမယ္ ့၀ါသနာၾကီးလြန္းလို ့အဆင္းရဲခံျပီးစာေပနယ္တစ္ခုတည္းမွာပဲ
ရပ္တည္ေနသူေတြလည္းရွိတယ္၊ ႏွင္းဆီကေတာ့ စာမူခဆိုတာ ထည့္မတြက္ဘဲ ကိုယ့္အႏုပညာေလးေတြ
ဖန္တီးခ်ျပရတာကိုပဲ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ေနရတာပါ”

သူ ့ကိုသိမ္ေမြ ့ေအးေဆးစြာရွင္းျပေနေသာႏွင္းဆီ၏ဆံေကသာထက္၀ယ္ပန္းေရာင္ႏွင္းဆီ
ပြင့္ေလးတစ္ပြင္ ့ရွိေနသည္။ အလွဴေန ့ျဖစ္၍ ပန္းႏုေရာင္ဇာ၀မ္းဆက္ေလး၀တ္ကာ ေနာက္တြဲ ဆံထံုးေလးထံုးထားေသာႏွင္းဆီသည္မဟာဆန္ဆန္လွေန၏။မိတ္ကပ္ပါးပါးျခယ္ထားသည့္
ပန္းေသြးေရာင္သမ္းမ်က္ႏွာေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း အေတြးမ်ားစြာျဖင္ ့ မင္းညိဳသက္ျပင္းတစ္ခ်က္
ခိုးရွိဳက္လိုက္မိေလသည္။

xxxxxxxxxxxxxx

(၄)

< ဆူးေျခြ ႏွင္းဆီ… >


သခင္သာ ပန္ဆင္ေလ

ခ်ြန္ျမတဲ့ဆူးေတြေျခြလို ့

ခ်စ္ခင္ျခင္း ပြင့္ဖတ္လႊာ

ႏွလံုးသားမွာ ၀င္ ့ျဖာေစဖို ့

ႏွင္းဆီဦး ကို ခူးလွည့္ပါ

ကဗ်ာရြတ္ေနသည့္ ႏွင္းဆီမ်က္ႏွာေလးကိုေငးရင္း မင္းညိဳရင္ထဲသိမ့္ခနဲ လွဳပ္ရွားသြားသည္။
ႏွင္းဆီဦးကိုခူးလွည့္ပါတဲ့လား…တကယ္ပဲ ခူးေစခ်င္ေနျပီလား မိန္းကေလးရယ္။
ပြဲျပီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းေကာ္ဖီအတူတူေသာက္ၾကသည့္အခါ ႏွင္းဆီကသာ စကားေ၀ဆာေန ေပမယ္ ့
သူ ကေတာ့ ေတြေ၀တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ေက်ာ္ထိုက္ကပင္မတုန္မလွဳပ္မင္းညိပံုစံကို အားမလိုအားမရျဖစ္ျပီး
ႏွင္းဆီျပန္သြားမွ ေျပာပါေလေတာ့သည္။

“ခုတစ္ေလာ…ႏွင္းဆီရြတ္တဲ့ကဗ်ာေတြက မင္းကို ရည္ညႊန္းေနသလိုပဲကြ”

“ဟာ…အဲ ့လိုမေျပာပါနဲ့ကြာ..မင္းကလဲ”

“မင္းကလဲ..လုပ္မေနနဲ ့… သူတို ့ကဗ်ာ၀ိုင္းကလူေတြေတာင္သိေနေလာက္ျပီ…
မင္းလာတာနဲ ့ႏွင္းဆီမ်က္ႏွာေလးက ေျပာင္းသြားတာကိုး…အားလံုးရိပ္မိေနတာေတာင္
မင္းကဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲမင္းညိဳ ”

“ငါလား..ငါ ဘာျဖစ္လို ့လဲ”

“မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္မေနစမ္းနဲ့ကြာ…ႏွင္းဆီကဗ်ာရြတ္တာတစ္ပတ္တစ္ခါနားေထာင္၊
ေကာ္ဖီ အတူတူေသာက္ျပီးစကားေျပာၾကရံု အဆင့္မွာပဲ မင္းရပ္ေနတယ္ေလ…”

“မရပ္လို ့ငါကဘာလုပ္ရမွာလဲ”

“ဟာ..ဒီေကာင္ေတာ့..ႏွင္းဆီကို ဖြင့္မေျပာေသးဘူးလား..မင္းသူ ့ကိုခ်စ္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား
သူလည္းမင္းကိုသံေယာဇဥ္တြယ္ေနျပီထင္တယ္ေနာ္”

သံေယာဇဥ္… သံုးလံုးတည္းေသာစကားလံုးေလးသည္မင္းညိဳကိုအိပ္ပ်က္ညမ်ားစြာဖန္တီးတတ္မွန္း
ခုေတာ့သိရေလျပီ။ ႏွင္းဆီအေပၚယွက္ႏြယ္မိေလသည့္ သူ ့တြယ္တာမွဳကိုသူသာလွ်င္အသိဆံုးပါ။
သိမ္ေမြ ့ေအးခ်မ္းလွသည့္ မိန္းကေလးကို ျမတ္ႏိုးရျခင္းမ်ားကမင္းညိဳရင္ထဲအျပည့္ရွိပါ၏။
သို ့ပါေသာ္လည္း…

"ဟင္း "

သူ သက္ျပင္းေမာတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္ျပီးခ်ိန္ ၀င့္ခ်ယ္ထံမွ ဖုန္း၀င္လာသည္။

“မင္းညိဳ ၊ ဒီေန ့အိမ္ေစာေစာျပန္ခဲ့ဟာ…အန္တီ ့ကို ငါ လိမ္းေဆးလာပို ့ေပးမလို ့၊အံတီကလည္း
ငါၾကိဳက္တဲ ့ေရွာက္သီးသုတ္ေက်ြးမယ္တဲ ့ဟ…”

“ေအးပါ..ၾကိဳက္ရင္လည္းအ၀သာတီး..ငါအျပန္ေနာက္က်ခ်င္က်မွာ..ေစာင့္မေနနဲ ့”

“အမေလး..ျဖစ္ေနလိုက္တာ..နင္ကငါနဲ ့မဆံုခ်င္ဘူးေပါ ့ေလ”

“မဟုတ္ပါဘူး၀င့္ခ်ယ္ရယ္..ငါတကယ္မအားလို ့ပါ..”

“မရဘူး… ငါ နင့္ကို တိုင္ပင္စရာတစ္ခုလည္းရွိတယ္..ညေန နင္ျပန္မလာမခ်င္း
ငါေစာင့္ေနမွာေနာ္..ဒါပဲ”

ေျပာေျပာဆိုဆို ဖုန္းခ်သြားသည့္၀င့္ခ်ယ္ေၾကာင္ ့ ဒီညေနအိမ္ေစာေစာျပန္ရန္အတြက္ လုပ္လက္စ
အလုပ္မ်ားကို အျမန္လက္စသတ္ဖို ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲမွ ခ်က္ခ်င္းထြက္လာခဲ ့သည့္အခါမွာေတာ့
ေက်ာ္ထိုက္ကေခါင္း တဆတ္ဆတ္ျငိမ့္ကာ ေငးၾကည့္ေနေလ၏။

xxxxxxxxxxxxx

(၅)

< ကြက္လပ္မရွိ တြယ္ျငိသည့္ ႏွင္းဆီ>

“ ဒီေဆးကလိမ္းရတာ နည္းနည္းေတာ့နံတယ္အန္တီ ၊ ဒါေပမယ္ ့သိပ္ေကာင္းတယ္၊
၀င့္ခ်ယ္သူငယ္ခ်င္းအေဖ ေလျဖန္းတုန္းကလည္းဒီေဆးနဲ ့ေပ်ာက္သြားတာ၊
သူတို ့ကဆိုင္တိုင္းမတင္ဘူး၊နည္းနည္းေလးပဲရွိလို ့ခင္မင္သူေတြပဲေရာင္းတာတဲ ့”


အေမ့ဘယ္ဘက္ကိုယ္တျခမ္း ေလျဖတ္သြားသည္မွာ ေျခာက္လေက်ာ္လာခဲ့ျပီ။
မင္းညိဳ ႏွင္ ့ညီေလး တို ့သာရွိသည့္ သည္အိမ္ၾကီးမွာအေမ ့ကို အနီးကပ္ျပဳစုဖို ့ရန္လိုအပ္လာသည့္
အခါ လစာေကာင္းသည့္မင္းညိဳက ထြက္လို ့မရေသာေၾကာင့္သာမန္၀န္ထမ္းညီေလးက အလုပ္ထြက္ျပီး
အေမ ့နားေနေပးခဲ့သည္။အေမကိုခ်စ္သည့္သားေယာက်ၤားေလးႏွစ္ေယာက္၏အခ်ိဳး မက်ေသာျပဳစု
လုပ္ကိုင္ေပးမွဳမ်ားကို စိတ္မခ်ဘဲ လာေရာက္ျပဳစုေပးသူကေတာ့ တလမ္းထဲေနသည့္ ၀င့္ခ်ယ္ပင္။

အေဖတာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္ကတည္းက ခင္မင္လာခဲ့ၾကေသာ၀င့္ခ်ယ္တို ့မိသားစုသည္ ပြဲရံုလုပ္ငန္းျဖင္ ့
ခ်မ္းသာေသာ္လည္း မာနမရွိဘဲ သေဘာေကာင္းလွသည္။
အေဖမဆံုးခင္ ပင္စင္ယူခါစ ကိုယ္ပိုင္အိမ္မရွိေသးခင္ကလည္း ရွိသမွ်ေငြကိုသာယူထားျပီး
ယခုလက္ရွိျခံေလးကို အလကားနီးပါးေစ်းျဖင္ ့ေရာင္းေပးသူက ၀င့္ခ်ယ္အေဖပင္။
၀င့္ခ်ယ္အမႏွစ္ေယာက္ကလည္း စင္ကာပူမွာသူတို ့အိမ္ေထာင္ေတြျဖင္ ့အေျခက်ေနေလေတာ့
အေဖာ္မရွိသည့္ ၀င့္ခ်ယ္က မင္းညိဳကို ခင္မင္အားကိုးသည္။

သည္အတိုင္းအလုပ္ဆက္လုပ္လွ်င္မျဖစ္စေလာက္လစာျဖင္ ့ေနသြားရမည္ကိုမႏွစ္သက္ေသာ
ေၾကာင္ ့ မင္းညိဳ ျခိဳးျခံျခစ္ျခဳတ္ျပီး အလုပ္လုပ္ရင္းမနက္ပိုင္း DMA သင္တန္း တက္သည့္အခါ
၀င့္ခ်ယ္ကသူလည္းလိုက္တက္ျပီးေစ်းၾကီးလွသည့္သင္တန္းစာအုပ္မ်ားကိုမင္းညိဳအတြက္ပါ
စိုက္ ၀ယ္ေပးတတ္သူပင္။

အေမ ေလျဖတ္သြားကာ ညီေလးအလုပ္ထြက္လိုက္ရေသာအိမ္ေထာင္စုတြင္ သူ ့၀င္ေငြျဖင့္သာ
လည္ပတ္ေနရသည္မို ့ လစာနည္းသည့္ အရင္အလုပ္တုန္းက သူတို ့အိမ္၏စား၀တ္ေနေရး မေျပလည္ခဲ့ေပ။ထိုအခ်ိန္ကတည္းကမာနၾကီးျပီးသူတပါးအကူအညီမယူခ်င္သည့္မင္းညိဳ၏ အေအာ္အေငါက္တာ ခံကာ အျမဲျဖည့္ဆည္းေပးသူက ၀င့္ခ်ယ္ပင္။

သည္လိုမ်ိဳးသူ ့အေပၚ ေကာင္းလြန္းေနသည့္၀င့္ခ်ယ္ရင္ထဲမွတြယ္တာမွဳသံေယာဇဥ္
တရားမ်ားကိုအေမႏွင့္ညီေလး က အသိအမွတ္ျပဳေပးေပမယ္ ့ သူ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ ့၏။ ယခုေတာ့ သူ ့ရင္ထဲမွာႏွင္းဆီတစ္ပြင္ ့ ကေနရာယူထားေလေတာ့ ၀င့္ခ်ယ္အတြက္ ကြက္လပ္မရွိေတာ့ေပ။

သို ့ေသာ္လည္း..အေမကေတာ့ ၀င့္ခ်ယ္ မွ ၀င့္ခ်ယ္ပင္။
ညစာစားျပီး၀င့္ခ်ယ္ျပန္သြားသည္ႏွင္ ့ဓါတ္ျပားေဟာင္းၾကီးကို ဖြင့္ပါေလေတာ့သည္။

“မင္းညိဳ.. သားအသက္ ၂၈ ရွိျပီေနာ္၊မငယ္ေတာ့ဘူး၊အိမ္ေထာင္ျပဳဖို ့စဥ္းစားေတာ့”

“ဟာဗ်ာ..အေမကလည္း ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းေတာင္မနဲရုန္းကန္ေနရတာကို”

“ေအးေလ..မင္းတစ္ေယာက္တည္းမရုန္းရေအာင္ အေမာေျဖေပးမယ့္
ပါရမီျဖည့္ဖက္ေလးလိုေနျပီ..သားရဲ ့”

“ဟားဟား၊ ကိုကိုေရ..အေမဘယ္သူ ့ကိုေျပာခ်င္လဲဆိုတာညီသိေနတယ္ေနာ္..စိတ္ကူးမလြဲနဲ ့”

“ဟုတ္တယ္သား၊ တို ့မိသားစုအေျခအေနနဲ ့ သားဘ၀ထဲကို၀င္လာတဲ့သူဟာ အေမတို ့နဲ ့
အတူေနႏိုင္မယ့္အတြင္းသိအစင္းသိမွျဖစ္မွာ.. အေမ ့ရင္ခြင္ထဲကသားကိုဆြဲထုတ္သြားမယ့္
မိန္းကေလးမ်ိဳးဆိုရင္ အေမေလ..အေမ က်န္ခဲ့မွာသားရဲ ့”

ေျပာရင္းအေမကငိုေလေတာ့မင္းညိဳ ၾကင္နာသနားစြာျဖင္ ့အေမ ့ကိုေပြ ့ဖက္လိုက္မိသည္။

“အေမရယ္..၊သားက အေမ ့ကိုထားရက္မယ္ ့သူမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊စိတ္ခ် အေမ့အတြက္
အလိမၼာအိမ္ပါေခ်ြးမမ်ိဳးပဲ သားေရြးမွာ ”

ေျပာေနရင္း ႏွင္းဆီ၏မ်က္ႏွာေလးအားျမင္ေယာင္မိေလသည့္အခါမင္းညိဳ အံၾကိတ္ကာ ႏုတ္ခမ္း
 ကိုသာ နာနာဖိကိုက္လိုက္မိပါ၏။

xxxxxxxxxxxx

(၆)

< ေမွ်ာ္လင္ ့ႏွင္းဆီ>


ေမွာင္မိုက္မိုက္  ၀ကၤပါေတာ

ေမာရသည့္ ႏွင္းဆီ

ခ်ိဳၾကည္ၾကည္ ထံုကာသင္းေသာ္လည္း

ေမႊးရနံ ့မွာ သူမတိမ္း

စိမ္းရက္ေပ့ကြယ္

ကဗ်ာရြတ္ေနသည့္ ႏွင္းဆီအသံက တုန္ရင္လိွဳက္ခတ္ေနသလို မ်က္ႏွာေလးႏြမ္းလ်ေနသည္ကို
လွမး္ျမင္ရသည့္ မင္းညိဳရင္ထဲမွာလည္း မိုးျပိဳေနပါျပီ။စိမ္းရက္သူလည္း ငိုခ်င္ေနသည္ဆိုတာ ႏွင္းဆီကို သူဘယ္သို ့ေျပာရပါ ့။ညစဥ္လိုလို ဖုန္းေျပာျဖစ္ေနသည့္ အေလ့အထကိုလည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပကာ
သူဖ်က္ခဲ့တာၾကာပါျပီ။

ကဗ်ာရြတ္ပြဲျပီးသည္ႏွင္ ့သူ ့ကိုခဏသာႏုတ္ဆက္ျပီး ႏွင္းဆီျပန္သြားသည္။ သူေခါင္းငိုက္စိုက္က်ကာ
က်န္ခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာ္ထိုက္ ေျပာပါေတာ့သည္။

“ မင္းလုပ္ပံုမဟုတ္ေသးဘူးမင္းညိဳ၊ႏွင္းဆီသိပ္ခံစားေနရျပီ၊သူ ့ခမ်ာပန္းပင္ေတြၾကား
ေအးေအးေဆးေဆးေလးေနေနတာ၊မင္းနဲ ့မွေျပာင္းလဲလာတာသူတို ့တဖြဲ ့လံုးလည္းသိတယ္၊
ဒီေခတ္ၾကီးမွာ ႏွင္းဆီလို သိမ္ေမြ ့ယဥ္ေက်းတဲ ့မိန္းကေလးမ်ိဳးနဲ ့ဆံုတာ မင္းကနာေနတယ္ထင္လို ့လား”

ေက်ာ္ထိုက္စကားမ်ားက သူ ့ႏွလံုးသားထဲထိုးစိုက္စူးရွေလျပီ။
ႏွင္းဆီပြင့္ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ရလွ်င္သူ ..နာသည္ဟုမထင္ပါ။
သို ့ေသာ္..ထိုႏွင္းဆီေလးနာက်င္ ပင္ပန္းသြားမွာေတာ့သူစိုးလွသည္။

ပန္းေဟ၀န္ျခံထဲမွ ႏွင္းဆီသခင္မေလးသည္ သူ ့မိသားစုအတြင္းသို ့ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် ၀င္လာႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။စာကဗ်ာမ်ားေရးေနသည့္ ႏွင္းဆီ၏လက္ေခ်ာင္းႏုႏုေလးမ်ားသည္ အေမ ့ကိုလိမ္းေပးရမည့္
ေဆးနံ ့မ်ားစြဲက်ံ သည့္လက္ေခ်ာင္းမ်ားအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားရ မည္ကိုသူမလိုလားေပ။
ေလျဖတ္ေနသည့္ေယာကၡမတစ္ေယာက္ႏွင့္အိမ္ေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ားကို လုပ္ကိုင္ေပးရမည့္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္
ျဖစ္လာလွ်င္ ႏွင္းဆီႏွလံုးသားမွာ အႏုပညာေတြ ဖူးပြင့္ပါဦးေတာ့မလားဟုသူစိုးရိမ္လွပါသည္။

ေက်ာ္ထိုက္ကေတာ့ သူ ့အေတြးအျမင္ကိုဆန့္က်င္၏။

“မင္းအျဖစ္က မုန္ ့ဆီေၾကာ္ကဘယ္ေနမွန္းမသိ ၊ ႏုတ္ခမ္းနာနဲ ့တည့္ပါ ့မလားဆိုတာလိုျဖစ္ေနျပီ။
ရည္းစားေတာင္မျဖစ္ေသးဘူး၊ယူျပီးအိမ္ေပၚေရာက္ရင္ ဘာျဖစ္မလဲေတြးေနတယ္၊မင္းေခတ္လူငယ္
မဟုတ္ဘူးလား၊ လက္ထပ္တာကိုမစဥ္းစားပါနဲ ့ဦးကြ၊ခ်စ္ရင္တြဲၾကေလ၊ ေတြ ့ၾကေလ”

“ေတာ္ေတာ့ ေက်ာ္ထိုက္၊ ဒီလိုေျပာတာငါမၾကိဳက္ဘူး ၊ ေခတ္ေတြဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း
ငါတို ့ဟာျမန္မာေယာက်ၤားသားေတြပါ ၊ အမ်ိဳးေကာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ မိန္းကေလးတိုင္းကို
ႏွမခ်င္းစာနာျပီးေတြးေပးရမွာပဲ ၊ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနၾကတဲ ့ခုေခတ္ေနထိုင္မွဳကို ငါလံုး၀သေဘာမက်ဘူး၊
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေသတစ္ပန္သက္တစ္ဆံုးလက္မတြဲႏိုင္ဘဲ ၊ ကိုယ့္ဘ၀ထဲဆြဲမေခၚရဲဘဲ ငါဘယ္ေတာ့မွ ခ်စ္တယ္လို ့မေျပာဘူးကြ”

ေဒါမာန္ျဖင့္ေျပာလိုက္သည့္ သူ ့စကားအဆံုးမွာ ေက်ာ္ထိုက္က မထီတတီျပံဳးကာ ပုခံုးတြန္ ့လိုက္ေလသည္။

“မင္းေျပာသလိုဆို မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုလက္မထပ္ႏိုင္ရင္ မတြဲရဘူးေပါ ့၊ဟုတ္လား
ေတာမွာသြားေျပာမင္းညိဳ ၊ ဒီေခတ္မွာ မိန္းကေလးေတြကိုယ္တိုင္က  သေဘာတူလိုက္ေလ်ာလို ့
တြဲေနၾကတာေပါ ့ကြ ၊ ေအး..ျခြင္းခ်က္အေနနဲ ့ ႏွင္္းဆီလိုမိန္းကေလးမ်ိဳးကေတာ ့ ဒီေခတ္မွာ ရွားပါးပစၥည္းကြ”

သူသိပါသည္။ ရွားပါးသည့္အရာဆိုလွ်င္တန္ဖိုးၾကီးမည္။ အျမတ္တႏိုးထားႏိုင္ရမည္ေပါ ့။
သူ ခ်စ္ေသာႏွင္းဆီပန္းေလး အႏုပညာေဟ၀န္ေတာၾကီးထဲတြင္ငွားငွားစြင့္စြင္ ့ဖူးပြင္ ့လန္းဆန္း
ေနသည္ကိုသာ ျမင္လိုသည္မို ့ သူ…ရင္နာနာျဖင္ ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်ရပါေတာ့မည္။

xxxxxxxxxxx

(၇)

< ႏွင္းဆီစူးတဲ ့…ရင္  >


“ကဲ..သြားရေအာင္ မင္းညို ၊ ငါကားယူလာျပီ၊အန္တီေရ ဒီေန ့၀င့္ခ်ယ္ထီ၀င္ထိုးမယ္သိလား၊
သူက ဘယ္တုန္းကမွ ၀င့္ခ်ယ္ေမာင္းတဲ ့ကားေပၚလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး ၊ ဒီေန ့သစ္ခြသြားၾကည့္မွ
ကားယူလာခဲ ့ဆိုလို ့ ၀င့္ခ်ယ္ေတာင္အံ ့ၾသေနတာ..သိလား ”

အေမ့ကိုလွမ္းေျပာေနေသာ၀င့္ခ်ယ္ပံုစံေလးက သြက္လက္ျမဴးၾကြလွပေနသည္။
အေမကေတာ့ မင္းညိဳတို ့ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည္ႏူးပီတိျပံဳးျဖင္ ့ၾကည့္ေနေလ၏။
အေမစိတ္ခ်မ္းသာေနမွာသူသိပါသည္။ သိေသာေၾကာင့္လည္း သူ ့ရင္နာက်င္ေစမည့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳး သူခ်ခဲ့ျခင္းပင္။

သူ…၀င့္ခ်ယ္ကိုလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းခဲ့ပါသည္။

မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သူ ့ဆီမွစကားၾကားရသည့္အခါအံ ့ၾသ၀မ္းသာသြားသည့္၀င့္ခ်ယ္ မ်က္လံုးေလးမ်ားထဲမွာ သူ ့အေပၚခ်စ္ျခင္းမ်ားေပ်ာ္၀င္ေနသည္ကို ျမင္ရေလေတာ့
သူ ့ေရြးခ်ယ္မွဳဟာ မမွားႏိုင္ေတာ့ဟု ယံုၾကည္မိပါ၏။

ကဗ်ာရြတ္ပြဲသို ့လည္းမလာ ၊ ေက်ာ္ထိုက္ဆိုင္သို ့လည္းမသြားဘဲ ႏွင္းဆီႏွင့္ပတ္သက္သမွ် သူေရွာင္ကာ
အဆက္ျဖတ္ထားသည္မွာ သံုးလရွိပါျပီ။အစေတာ့ ညဘက္မ်ားမွာ ႏွင္းဆီသူ ့ဆီဖုန္းေခၚေသး ေပ မယ္ ့ သူမကိုင္ေပ။မက္ေဆ ့မွ်ပင္ျပန္မပို ့ ဘဲ လခ်ီၾကာေအာင ္ေရွာင္ေနသည့္ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ကို ခံျပင္းစိတ္ျဖင့္
 ့ႏွင္းဆီနာၾကည္းေနေလာက္ပါျပီ။

ရွိပါေစေတာ့…ႏွင္းဆီ
မင္းဟာ ကိုယ္မပန္သင့္တဲ ့ပန္းေလးတစ္ပြင့္ျဖစ္လို ့ ခူးေျခြဖို ့လက္မလွမ္းေတာ့ပါဘူး။
မင္းနဲ ့အဆက္ျဖတ္ထားတဲ ့အခ်ိန္ေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္လည္းငရဲတမွ်ပူေလာင္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာမင္းမသိေစရပါဘူး။

စာေတြကဗ်ာေတြဆက္ေရးပါႏွင္းဆီ …။
မင္းလက္ကေလးေတြ နဲ ့ ပန္းေဟ၀န္ျခံထဲက ပန္းလွလွေလးေတြကိုသာဆုပ္ကိုင္နမ္းရွိဳက္ပါ။
မင္းလက္ဖ၀ါးႏုႏု ေသြးေျခဥမယ့္အျဖစ္ထက္စာရင္ ကိုယ္ ့ႏွလံုးသားကိုသာ အနာတရျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။
ခု ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ဆူးစူးေနျပီ..ႏွင္းဆီ။ဒါေပမယ္ ့ ကိုယ္ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူးကြယ္။

ကိုယ္..ေနာက္လ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္လို ့ေျပာဖို ့မင္းဆီလာေနပါျပီ။
ကိုယ္လက္ထပ္မယ့္ဇနီးေလာင္းနဲ ့မိတ္ဆက္ေပးတဲ ့အခါ ေက်းဇူးျပဳျပီးေတာ့
မင္း မ်က္ရည္မ၀ဲရဘူးေနာ္..။

လက္ထပ္ျပီးရင္မင္းကို ေမ့ပစ္လိုက္ေတာ့မွာပါႏွင္းဆီ...။
ဒါေပမယ္ ့မင္းမဟုတ္တဲ ့ ကိုယ့္သတို ့သမီးအတြက္ပန္းေဟ၀န္ျခံထဲက ပန္းေလးေတြနဲ ့အလွဆင္ခ်င္တယ္။
ကိုယ့္မဂၤလာပြဲ မွာ မင္းမပါခဲ့ေပမယ္ ့ မင္းျခံထဲက ပန္းကေလးေတြကိုေတာ့ ပါ၀င္ေစခ်င္တာ ကိုယ့္ရဲ ့ေနာက္ဆံုးလက္က်န္အတၱပါ။

“ မင္းညိဳေရ…ေရာက္ေတာ့မလား..ဆိုင္းဘုတ္လဲေတြ ့ေသးဘူး”

၀င့္ခ်ယ္အသံၾကားမွ မင္းညိဳအေတြးအိပ္မက္မွ လူးလြန္ ့ႏိုးထလာသည္။
ကားက ေမွာ္ဘီျမိဳ ့စြန္သို ့ေရာက္လာေလျပီ။ ခဏၾကာေတာ့ ပန္းေဟ၀န္ ဆိုသည့္ဆိုင္းဘုတ္
ျမင္ရျပီမို ့ ၀င့္ခ်ယ္က ကားကို ျခံထဲသို ့ေကြ ့ေမာင္းလိုက္ေလသည္။

ေဟာ..ဟိုးႏွင္းဆီပင္ေတြထဲက အရိပ္ေလးဟာ ႏွင္းဆီပါလား။

သူ..မင္းညိဳတို ့ကားရပ္လိုက္သည့္ေနရာကိုလာေနျပီ။

မင္းညိဳသည္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကိုေလးနင္ ့ပင္ပန္းစြာမွဳတ္ထုတ္လိုက္ျပီးသည့္အခါမွာေတာ
ကားေပၚမွဆင္းကာ ၀င့္ခ်ယ္လက္ကို ဆြဲကိုင္ရပ္ေစာင့္ရင္း သူတို ့ရွိရာဆီသို ့
လာေနသည္ ့ႏွင္းဆီကို ျပံဳးျပလိုက္ပါ၏။



ၾကာျဖဴႏြယ္