................................................................................................................................
ေတာဘုရားပြဲေတာ္ည
အနီး၀န္းက်င္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားမွ တံုးေမာင္းေခါက္သံၾကားသည္။ ဘုရားကုန္းေတာ္ေပၚမွ
ဖြင့္လိုက္ေသာ ေျဗာသံျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူမ်ား ၾကည္ႏူးစြာ ႏိုးထလာၾကေလသည္။ ျပင္ၾကဆင္ၾက
ခ်က္ျပဳတ္ၾကသံမ်ားျဖင့္ လွည္း၀ိုင္းႀကီးတစ္၀ိုက္တြင္ သက္၀င္လႈပ္ရွားလာ၏ ။
ႏြားေတြႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္သူရႈပ္၊ဆြမ္းေတာ္တင္ပြဲ ျပင္ဆင္သူ ျပင္ၾကႏွင့္ ဘုရား၀န္းက်င္တြင္ စည္ကားစျပဳလာၿပီ။ ေစ်းဆိုင္တန္းမ်ားဘက္တြင္ကားတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ဆဲ။
သူတို႔က သန္းေခါင္သန္းလြဲမွ ဆိုင္ပိတ္ၾကရသည္ကိုး။
ညလံုးေပါက္ဖြင့္ေသာဆိုင္မ်ားလည္း ေျခာက္တိေျခာက္ကပ္သာ။
သူတို႔အဖို႔ ယေန႔မွစမည္ျဖစ္ေသာ ပြဲေတာ္ညကိုအားထားေမွ်ာ္လင့္ၾကရေလသည္။
မိုးလင္းသည္ႏွင့္ လွည္း၀ိုင္းရွိ လူအားလံုးသည္ ကေလးသူငယ္မက်န္ စီတန္းလ်က္ ဘုရားေပၚသို႔တက္ၾက၏ ။
ပန္း၊ ေရခ်မ္း၊ ဆီမီးႏွင့္ ဆြမ္းဦးကပ္ၾကၿပီးလ်င္ ဘုရားကို လက္ယာရစ္လွည့္ပတ္ပူေဇာ္ၾကကုန္၏ ။
ျပည့္ျပည့္၊ ေမာင္ေရခ်မ္း၊ ေမာင္မိုးသူ စေသာ ကေလးမ်ားပင္လ်င္ မ်က္ႏွာထိမ်က္ႏွာထားကေလးမ်ားႏွင့္
တည္ၾကည္ရွင္းသန္႔ေနၾကသည္။ ၀တ္ျပဳပူေဇာ္ၾကၿပီးေသာအခါ ဘုရားအနီးတစ္၀ိုက္အား လွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈသူၾကည့္ရႈ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားသို႔ သြားသူ သြား၊ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ နားသူနားျဖင့္ လူစုကြဲသြားၾကသည္။
ကိုၾကည္ႏိုင္၊ ကိုလြမ္းေနာင္၊ ကိုရာဇာ၊ ကိုလူရိုး၊ ကိုရိုးရာ စေသာ ကာလသားတစ္သိုက္ကား
ရြာကတည္းက ႀကိဳတင္ႀကံစည္ထားၾကသည့္အတိုင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ ဦးတည္ၾကေလၿပီ။
သူတို႔အဖြဲ႔ေတြႏွင့္ပင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးက ျပည့္သြားသည္။ ကေလးေတြေရာ.. လူႀကီးေတြပါ
ဆူညံစြာ ေျပာဆိုအားေပးေနၾကသလို ျဖတ္သြားျဖတ္လာမ်ားကိုလည္း အလြတ္မေပး ၀ိုင္းၾကည့္ၾကေခ်ေသးရာေတာ္တန္ရံုမိန္းကေလးဆိုလ်င္ ေျခလွမ္းမွား၍ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရန္ပင္ လြယ္ကူမည္မဟုတ္ေပ။
ကိုကညြတ္ကား ဤေနရာတြင္ အကဲဆံုးျဖစ္ေလသည္။
“ေဟ့ ေဟ့.. ဟို မဒီေလး ၾကည့္ၾကစမ္းပါဦး။ ေျခသလံုးေလးေတြဆိုတာ ၀င္းလို႔မွည့္လို႔။
ဗႏၶကသရက္သီးေလးက်ေနတာပဲေနာ္”
“ေအာင္မာ၊ ေဟ့ ကိုရင္ကညြတ္ရ။ မင္းက အဲဒီသရက္သီး ျမင္ဖူးလို႔လား”
“ျမင္ေတာ့ မျမင္ဖူးဘူးေပါ့ ဟလူရာ။ ငါလည္း ဒီလိုပဲ မွန္းၿပီး ေဖာတာေပါ့.. ေဟးေဟး။ ၾကည့္မွာသာ
ၾကည့္စမ္းပါကြာ။ အဲလိုပံုစံေလးလို႔ မွတ္လိုက္ေပါ့ကြ။ မင့္ေျပာရတာနဲ႔ သမာဓိေတြေတာင္ ပ်က္ကုန္ၿပီေမာင္။မွန္းစမ္း ေနာက္တစ္ေယာက္”
အမယ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ အပ်ိဳမမ်ားကား ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား၊ အသိမိတ္ေဆြမ်ား၊
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားသို႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ ႏႈတ္ဆက္ၾကေလသည္။ အခ်ိဳ႕လည္း
ဘုန္းႀကီးဆြမ္းအုပ္ပို႕သူ ပို႕ၾက၏။ ေန႔လည္စာကား လွည္း၀ိုင္းတြင္ ျပန္၍ စုဆံုစားေသာက္ၾကသည္။
ေစာေစာစီးစီး ကိုေဇာ္က မူးေန၏ ။ ကိုရာဇာကား ဆြမ္းေတာ္အုပ္ႀကီးႏွင့္ ပြဲေတာ္တည္ေနရာ
ျမင္ရသူမ်ား ၿပံဳးေစ့ေစ့။
“ငမင္းတစ္ေကာင္.. ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဆြမ္းအုပ္နဲ႔ တြယ္ေနသတုန္း။ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ မပါခဲ့ဘူးလား”
“ေအးဟ။ ငါလည္း ဆြမ္းေတာ္တင္ဖို႔ပဲ သတိရၿပီး စားဖို႔ခြက္ေတြထည့္ဖို႔ေမ့သြားတယ္။ မိခ်ိဳကလည္း
လွဖို႔ကလြဲရင္ ဒါေတြသတိမရေတာ့ မင္းတို႔ေတြ ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေပါ့ကြာ.. ဟီး”
“အျဖစ္ကလည္း မႏွစ္ကထက္ေတာ့ ညစ္စရာေကာင္းေနပါၿပီ။ ဟိုေကာင္ေတြလည္း ၾကည့္ဦး။ ေရေႏြးဓာတ္ဘူးထဲဘာေတြထည့္လာတယ္ မသိ၊ အစာထက္ အေသာက္ဘက္ လုေနၾကတယ္။ သိသာလိုက္တာကြာ.. ငမူးေတြ”
ကိုေနလင္းထြန္းေျပာလိုက္ေသာ စကားက ကိုမင္းလြင္အရိႈက္ကို တည့္တည့္ထိ၏ ။
ေသာက္လက္စေရေႏြးပင္ သီးသြားေလသည္။
“ခြီး.. ဖရူး… ဖူး၊ ခြီးတဲ့မွပဲကြာ။ ေဟးေရာင္ ငါမပါဘူးေနာ္။ ငါယူေသာက္ေနတာ ဦးေလးဦးေမာင္သန္းတို႔ အိုးကကြ”
“ေအးပါ.. မင္းလည္း မေျပာပါဘူး။ အံုပြင့္မေနနဲ႔။ ငါေျပာတာ ကညြတ္တို႔၀ိုင္းပါ”
“ဟီး”
လူရိုးက သြားေလးၿဖဲျပသည္။ ကိုေပါက္က မလံုသလို ခင္ေလးကို ၾကည့္၏ ။ ခင္ေလးက မ်က္ေစာင္းထိုး၍တစ္ဖက္လွည့္သြားေလသည္။ ကိုေပါက္က ဆင္ေသကို ဆိတ္ေရႏွင့္ လိုက္ဖံုးရန္ ႀကိဳးစားလိုက္ေသးသည္။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ။ ေရေႏြးခ်ည္း လွိမ့္ေသာက္မေနနဲ႔ကြ.. အျမည္းေလးလည္း စားဦး.. အဲ”
“ဟာ.. ဒီေကာင္လုပ္မွ အကုန္ေပၚေတာ့မွာပဲ။ ေဟ့ ငေပါက္၊ မူးရင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနကြာ.. စကားမမ်ားနဲ႔”
“အာ.. ဒီႏွစ္ေကာင္။ ေျပာေလဆိုးေလပါလား။ ၀ိုင္းထဲက ထြက္ကြာ.. သြား”
သူတို႔လုပ္သည္ႏွင့္ အကုန္ေပၚေတာ့သည္။ ဘႀကီးသတိုးက ဆံုးမ၏ ။ ကိုႀကီးကြန္ကလည္း
“မင္းတို႔ကလည္းကြာ။ ဘုရားပြဲလာတဲ့ အခိုက္ေလးေတာင္၊ ဒီတစ္ရက္ေတာ့ မေသာက္ၾကပါနဲ႔လား။ ေပး ေပးငါ့ကိုေပးစမ္း။ ေနာက္ေရာ ဘယ္မွာ ရွိေသးလဲ”
ထိုအခါ အားလံုးက မင္ေသကေလးေတြႏွင့္ ေပကလပ္ ေပကလပ္ျပန္ၾကည့္ေနၾကသည္။
ဘယ္သူမွ ဘာမွမေျပာေခ်။ ဇင္မ်ိဳးက မန္က်ည္းပင္ႀကီးကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနသည္။
ကိုႀကီးကြန္ ထသြားၿပီး မန္က်ည္းပင္သစ္ေခါင္းထဲ ရွာၾကည့္လိုက္သည္။ ပုလင္းႏွစ္လံုး ထြက္လာ၏ ။
အားလံုးက ဇင္မ်ိဳးကို ႀကိတ္၍ က်ိန္ဆဲၾကေလသည္။
ပြဲေတာ္ညကား မေမွာင္ခင္ကပင္ စည္ကားလွသည္။ ခခတို႔ေမာင္ႏွမတစ္စု ရဟတ္ႀကီးနားမွာ
တ၀ဲ၀ဲလည္ေနသည္။ မ်က္လံုးမ်ားကလည္း ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနေသာ ရဟတ္မွ မခြာၾက။ သူတို႔အကိုႀကီးက
“ဘယ္ႏွေခါက္ေတာင္ စီးၾကမွာလဲေဟ။ ေတာ္ၿပီေပါ့။ သံုးေလးေခါက္ မကေတာ့ဘူးထင္တာပဲ”
“ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္.. ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ ေနာ္။ ကိုႀကီး ပ်င္းရင္ လိုက္စီးေလ။ လာပါ အေဖာ္ရတာေပါ့”
“ဟာ.. ကိုႀကီး မစီးရဲပါဘူး။ မသကာ ျပဳတ္ပ်က္က်ေနမွ။ ညီမေလးတို႔ပဲ စီးၾကပါ”
“ဟင္.. တိုႀကီး.. မရဘူးဂ်ာ။ ဒီတစ္ခါ လိုက္စီးလွည့္။ သားသားတို႔ေတာင္ မေၾကာက္တာကို”
သို႔ႏွင့္ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္သား ရဟတ္တစ္တြဲေပၚ ေရာက္သြားၾကသည္။ ရဟတ္က
လူေခၚေနတုန္းဆိုေတာ့ တေျဖးေျဖး ထိပ္ကို ေရာက္လာသည္။
“ဒီလို အေပၚစီးက ၾကည့္ေတာ့လည္း လွသားဟ။ ဟိုမွာ ဘုရားက ထြန္းတဲ့မီးေရာင္။ ဟိုမွာ
ပြဲေစ်းတန္းႀကီးက ထိန္လို႔။ ေအာင္မာ ဇာတ္ရံုပိုစတာႀကီးေတြက ဟီးထေနတာ ခုမွျမင္တယ္ ၾကည့္စမ္း။
ဒီညေတာ့ .. ညေတာ့.. အ အ အားးးးးးး”
ေျပာလို႔မဆံုးလိုက္။ ရဟတ္က လူျပည့္ကာ စတင္လည္ပတ္ၿပီျဖစ္ရာ အသင့္ျပင္မထားေသာ
ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ တလွပ္လွပ္လန္႔ၿပီး ေအာ္ေတာ့သည္။
“ဟင္.. အကိုႀကီးကလည္း ရွက္စရာႀကီး။ သိပ္မေအာ္နဲ႔ေလ.. တိတ္တိတ္ေလး ေအာ္မွေပါ့”
ျပန္အတက္တြင္ ခခမွ ႀကိတ္သတိေပး၏ ။
“ေအးပါ.. ေအးပါ.. ငါ သတိထား… အ .. အားးးးးးးးး… အားး ဟားးး ဟားးး.. တကယ္က်တယ္ဗ်။
ကယ္ေတာ္မူၾကပါ။ မရဘူးေဟး.. ေအာက္ဆင္းပါရေစဗ်ိဳး”
“ဟင္.. မရေတာ့ဘူးေလ.. ဒီခ်ိန္မွ။ ေၾကာက္ရင္ မ်က္စိမိွတ္ထား။ ေရာ့.. ပု၀ါ။ အဲဒါ ကိုက္ထားလိုက္”
“အီး… အူး..”
ဇင္မ်ိဳးတို႔တစ္သိုက္လည္း ရဟတ္နားေရာက္လာၾကသည္။ ဇင္မ်ိဳးက လွ်ာသပ္လိုက္သည္။
ရဟတ္စီးခ်င္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီ။ မေန႔ကလည္း တစ္ေခါက္ စီးၿပီးၿပီ။
ဒီေန႔ အ၀စီးပစ္လိုက္မည္ဟု အားခဲကာရဟတ္ဆီ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ဆယ္ေခါက္စီးမယ္ ဘယ္ေလာက္ထားေပးမလဲဟု ေစ်းသြားဆစ္ေလသည္။
ရဟတ္ပိုင္ရွင္က ငါးေခါက္စာပဲေပးဟု ေျပာသျဖင့္ ေက်နပ္သြားၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ကို စမ္းသည္။ ရွာမေတြ႕ေတာ့။
ဟင္.. အိတ္လည္း မေပါက္ပါဘူး။ အေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေမာင္ေရခ်မ္းေလးက ေရခဲမုန္႔ခြက္ကိုင္ကာ
အားပါတရ လ်က္ေနေလသည္။
“ေဟ့ေကာင္.. မင္းအေမေကာ”
“အင္.. ဘာလုပ္မလို႔လဲဗ်။ ခင္ဗ်ားႀကီးေနာ္.. ေကာင္းေကာင္းေမး။ ေသနတ္နဲ႔ ထုတ္ပစ္လိုက္မွာ”
“ဟာ.. မဟုတ္ပါဘူး၊ မင္းအေမလည္းမပါဘဲနဲ႔ မင္းက ဘယ္ကပိုက္ဆံနဲ႔ ေရခဲမုန္႔စားေနတာလဲကြ။ မွန္မွန္ေျပာစမ္း”
“မေန႔ညက ဟိုဘက္ရြာက အပ်ိဳႀကီး မဘုတ္ဆံု ကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်စ္လို႔ဆိုၿပီး ေပးလိုက္တာဗ်။ မယံု သြားေမးၾကည့္”
“အမ္”
ဇင္မ်ိဳး ခံလိုက္ရသည္။ မဘုတ္ဆံု မေန႔က သူ႔လက္ခ်က္မွန္း ရိပ္မိပံုရသည္။
သူ ေျပးတာ ျမင္သြားေသးသည္ေလ။
“ေတာက္.. ကြာ… ဟင္း.. ငါေနာ္.. မင္းေနာ္... ခြီး။ ဒါမ်ိဳးက် စိတ္သိပ္ႀကီးတာေနာ္.. ဟင္းဟင္း”
ထိုစဥ္ ကာလသားမ်ား စုေ၀းေရာက္ရွိေနရာ အထံုစားေတာ္ဆက္ဆီသို႔ ျပည့္ျပည့္ကေလးႏွင့္
မိခ်ိဳတို႔ ေျပးလာၿပီး
“ကိုႀကီးတို႔.. ဟဲ့.. လုပ္ၾကပါဦး။ ဟိုမွာ ရည္ေ၀ကို ဟိုဘက္ရြာက ေရာ္ကာႀကီးဆိုတဲ႔လူ မူးၿပီး လက္ဆြဲေနလို႔”
“ဘာ..” “ဘာကြ” “ေဟ့ေကာင္ေတြ.. လာေဟ့”
“ေအာင္မာ ရာရာစစ.. ဒင္းက အႏူလက္နဲ႔ ေရႊခြက္ႏိႈက္ခ်င္တယ္ေပါ့ေလ။ အမဲရိုးႏွယ္ ဟင္းအိုးမွ အားမနာကြာ။
ေကသရာဇာ ျခေသၤ့ဆီဆိုတာ သဂၤ ီေရႊခြက္နဲ႔ပဲ တန္တာ ဒင္း မသိေလေရာ့သလား။ ပု၀ါပါးက
ၾကက္သားလာထုပ္ခ်င္လို႔ ဘယ္ရပါ့မလဲ။ ရြာနားကျမက္ ရြာႏြားေတာင္ စားတာမဟုတ္ဘူးကြ”
“ဟာ.. ေဟ့ေကာင္ ငလြမ္း၊ ေတာ္စမ္း။ အေကာင္း နားေထာင္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္ေတာ့ၿပီးမလဲ ေစာင့္ေနတာ။
မင့္ဟာက မဆံုးႏိုင္တဲ့အျပင္ ငါတို႔ပါ ႏြားေတြ ျဖစ္ကုန္ပါေပါ့။ ေတာ္စမ္းကြာ.. မင္း စကားပံုရြတ္မွာလား
လိုက္မွာလားကြ။ လိုက္မွာဆို ဟိုေကာင္ေတြေတာင္ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။ မင္းက ပုဆိုးျပင္၀တ္လို႔ မဆံုးႏိုင္ဘူး”
ဆရာဦးေမာင္ေမာင္သန္း(ရင္ကိုေအးျမရေစသား)ဆိုက္ဖမ္းေနေသာ ရြာဦးေမာင္ေမာင္သန္းကလမ္းေနာင္ကို ေဟာက္လိုက္ေတာ့မွ
“ေဆာရီး အဘရာ.. ေျပာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စကား ဘယ္ေရာက္သြားတယ္ေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ လိုရင္းကေတာ့နဂါးမွန္းသိေအာင္ အေမာက္ေထာင္ျပမွျဖစ္မယ္လို႔ ေျပာမလို႔ပါ။ ပုဆိုးၿခံဳထဲက လက္သီးပုန္းျပတဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေစရမကြ”
ဟုဆိုကာ ပုဆိုးတိုတို ၀တ္ၿပီး အေျပးလိုက္သြားေလေတာ့သည္။
တစ္ေနရာတြင္ လူမ်ား ရံုးစုရံုးစုလုပ္ေနၾကသည္။ လက္ဆြဲသူ ေရာ္ကာႀကီးေရာ ဆြဲခံရသူ ရည္ေ၀ပါ
မရွိေတာ့။ ဘုရားေဂါပကရံုးခန္း ေရာက္သြားၾကၿပီဟု သိရသည္။ ရန္ပြဲတစ္ပြဲ ျဖစ္သြားေသးေၾကာင္း၊
ဓားထိုးမႈအထိ ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ ျပႆနာမွာ မထင္မွတ္ဘဲႀကီးႏိုင္ေၾကာင္လူမ်ား ေျပာဆိုေနၾကသည္။
အရင္ဆံုး ေရာက္ရွိေသာ ကိုႀကီးကြန္က အေမာတေကာ ေျပာေလ၏ ။
“တို႔ေကာင္ ဇင္မ်ိဳးေတာ့ ရုတ္တရက္ ဘယ္က ေရာက္လာမွန္းမသိဘဲ ဇြတ္၀င္ထိုးတာ ေနာက္က ေကာင္တစ္ေကာင္ဓားနဲ႔ထိုးလို႔ ေဆးရံုပို႔လိုက္ရပါပေကာ။
ငါတို႔ေတာ့ တာ၀န္ႀကီးၿပီေဟ့..၊ စကားမ်ား ေတြေ၀မေနၾကနဲ႔။
ရဲစခန္းလိုက္မယ့္သူေတြ၊ ေဆးရံု လိုက္မယ့္သူေတြ လိုက္ဖို႔ ျပင္ၾက.. လူရိုးက လွည္း၀ိုင္းျပန္ၿပီး
လူႀကီးေတြကို အေၾကာင္းၾကားေခ်၊ စီစဥ္စရာရွိတာ စီစဥ္ခဲ့ၾက။ ကဲ ကဲ.. ငါနဲ႔ ဘယ္သူ ေဆးရံု လိုက္ၾကမလဲ”
အေရးႀကံဳက စည္းလံုးၾကေသာ ေတာရြာသဘာ၀အတိုင္း အားလံုးလႈပ္ရွားကုန္ၾကသည္။
ေဆးရံုသြားၾကသူေတြထဲ ေမခက္လည္း ပါလာသည္။ တငိုငို တရယ္ရယ္ႏွင့္ အစိုးရိမ္ပိုေနေလ၏ ။
သူ႔အေဖ လူေအးႀကီး ဦးကႀကီးကလည္း ဘာမွ မေျပာေပ။
သူ႔သမီးငိုတာ ထိုင္ၾကည့္ရင္း လူနာေစာင့္ေန၏ ။
ငိုသူကသာ ငိုေနသည္။ ဓားအထိုးခံရေသာ ဇင္မ်ိဳးက ကုတင္ေပၚမွာ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး။ စိုးရိမ္ပူပန္သူမ်ားကို တရားခ်လိုက္၊
ကာလသားခ်င္း စကားေျပာလိုက္၊ ငိုေနသည့္ ေမခက္ကို စလိုက္ျဖင့္ လူပံုအလယ္ စန္းထေနေလသည္။
“သင္းကို အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့။ ေနရာတကာ စပ္စပ္စပ္စပ္ ၀င္မပါပါနဲ႔လို႔။ ခုေတာ့ ထိၿပီမဟုတ္လား။
သူ႔ဗလေလးနဲ႔ ေထာင္ေထာင္ ေထာင္ေထာင္လုပ္လြန္းလို႔ ခုလည္း မစည္အပ္
မလာအပ္တဲ့ ေနရာမွာ (သူနာျပဳဆရာမမ်ား လွည့္ၾကည့္ၾက၏ ။)
အေသဆိုးနဲ႔ ေသေတာ့မလို႔။ (လူနာေမးသူမ်ား မ်က္ႏွာပ်က္ၾက၏ ။)
ေတာ္ ရယ္မေနနဲ႔.. ေတာ့္ကို ေျပာေနတာ (ဇင္မ်ိဳး မ်က္ႏွာပိုးသတ္၏ ။)
က်ဳပ္က သခ်ၤဳ ိင္း နဲ႔ ဆိုင္တာဆိုရင္ (ေဘးမွ လူနာမ်ား ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ၾက၏ ။)
ပံ့သကူေတာင္ ေကာက္တာမဟုတ္ဘူး။ သိတယ္ မဟုတ္လား” (ဦးကႀကီး မေနသာေတာ့..)
“ေတာ္ပါေတာ့ သမီးရာ.. ဒီေကာင္လည္း ဘာမွျဖစ္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔။ ဓားေလးၾကည့္ေတာ့ လက္သန္းေလာက္ရွိတဲ့ဘုရားပြဲက ဓားေခ်ာေလးကို။ ေသခ်င္လို႔ေတာင္ ေသမရဘူး သမီးရဲ႕”
“ေအးေလဟာ.. ေမခက္ကလည္း၊ ငါက သူထိုးလိုက္တာ သိေတာင္ မသိလိုက္ပါဘူးဆို။ ရန္ျဖစ္ေနတုန္း
ကလိလာထိုးေနတယ္မွတ္လို႔ ေနာက္ေနၾကတာလားေတာင္ ထင္လိုက္ေသးတယ္။
သူမ်ားေတြ ၀ိုင္းဆြဲမွလဲက်ခ်င္သလို ျဖစ္တာ.. အတင္း ဆြဲေနၾကလို႔။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး”
“က်ဳပ္က မိန္းမသားရွင့္.. မိန္းမသား။ ဘာမွ မျဖစ္လည္း စိုးရိမ္တတ္တယ္”
“ေအးပါ.. ငါကလည္း ေယာက္.. ေယာက္.. အဲ”
ဇင္မ်ိဳး၏ ေျပာလက္စ စကားမွာ ဦးကႀကီး၏ အဟမ္း.. ဆိုေသာ အသံေအာက္တြင္ ရယ္သံမ်ားႏွင့္ေရာေထြး ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။
ဦးကႀကီးက မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ခဲ၍ ထြက္သြားေတာ့ အနီးရွိသူမ်ား၀ိုင္းရယ္ၾကေသးသည္။ ဇင္မ်ိဳးက ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ေရာေယာင္၍ ေမခက္ လက္ကို ကိုင္လိုက္သည္။
ေမခက္က ရွက္မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ႏွင့္ တုန္႔ျပန္ေလသည္။
“ဟြန္း.. ေဆးရံုေပၚေရာက္ေနတာေတာင္ ေသေၾကာက ဆြဲေနေသးတယ္ (ေဘးကုတင္မ်ားမွ ေခ်ာင္းဟန္႔သံ
ထြက္လာ၏ ။ ေမခက္အသံ တိုးသြားေလသည္။) ရြ မေနနဲ႔ ကိုရင္.. အေဖက မလုပ္ရင္ မလုပ္ဘူးေနာ္..
လုပ္ရင္ ငွက္ႀကီးေတာင္နဲ႔ လိုက္ေနလို႔ ေဆးရံုမေရာက္ခင္ အသက္..”
“ကဲ ကဲ.. လူနာေစာင့္ေတြ ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ေနပါၿပီ။ မနက္မွ လာခဲ့ၾကပါေတာ့။ ဒီလူနာလည္း အေျခအေန
ေကာင္းေနမင့္ဟာ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လူနာေရာ လူနာေစာင့္ေတြေရာကို တစ္ခါတည္း ေဆးရံုေပၚက ေမာင္း.. အဲ..
ကားေမာင္းၿပီး ျပန္ပို႔ေပးခ်င္တယ္။ တကတဲ.. တဟီးဟီး တဟားဟားေတြေရာ၊ ငိုတာ ယိုတာေတြေရာ
မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္ရြာမ်ား မွတ္ေနၾကသလား”
တာ၀န္က် သူနာျပဳဆရာမႀကီး၏ မၾကည္သံေအာက္မွာ ေမခက္ ဇက္ကေလးပု၍ ဇင္မ်ိဳးအနီးမွ ထကာ
လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ျဖင့္ ျပန္သြားေလေတာ့သည္။
အညာဘုရားပြဲေတာ္ညကား မီးေရာင္ထိန္ထိန္ျဖင့္ သူ႔ဘာသာ လည္ပတ္ဆူညံလ်က္။
လူမြန္ဒဗၺ
၀တၱဳေလးဖတ္ရတာေတာဘုရားပြဲကို ကိုယ္တိုင္ေရာက္သြားသလိုပဲေနာ္။
ReplyDeleteေကာင္းလိုက္တာ--အားေပးပါတယ္ရွင္။