မေဟသီ၏အမုန္း

ဘုရင္ၾကီးရဲ ့ အခ်စ္ဆံုးမိဖုရားဟာ သူ့ရဲ ့ အိပ္ရာစက္ခန္းအတြင္းရွိ သလြန္ေတာ္ထက္မွာ လဲေလွ်ာင္းလွ်က္ရွိပါတယ္။

မိဖုရားရဲ ့ ရုပ္သြင္လကၡဏာကို ၾကည့္ရတဲ့အေနအထားအရ သူ ့ရဲ ့ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ေရာက္ေနၿပီလားလို ့ ထင္မွတ္ရပါတယ္။

သူဟာ သက္ၿပင္းကိုအၾကိမ္ၾကိမ္ခ်ရင္း တစ္စံုတစ္ရာကိုမေက်နပ္သံနဲ ့ညည္းညဴလိုက္၊ တစ္စံုတစ္ရာကို ေဒါသထြက္လိုက္နဲ ့ ဂနာမၿငိမ္ေအာင္ရွိတယ္။

မၿမင္ရတဲ ့၊ေလးလံတဲ ့၀န္ထုပ္၀န္ပိုးၾကီးေတြရဲ  ့ဖိစီးမွုကို ခံေနရသလို သူ့ရင္ဘတ္ၾကီးကို နိမ္ ့ခ်ည္ၿမင့္ခ်ည္ ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ အသက္ရွဴေနရဟန္လဲရွိပါတယ္။

သလြန္ေတာ္ေဘးမွာရပ္ေနတဲ ့ နန္းတြင္းသမားေတာ္ၾကီးက မိဖုရားရဲ ့ေ၀ဒနာကိုသက္သာေစတဲ ့ ေဆးတစ္ခြက္ ဆက္သတာကို  မိဖုရားက ေဒါသနဲ ့ လက္ကိုေ၀ွ ့ယမ္းၿပီး ဖယ္ခ်လိုက္တယ္။

မိဖုရားမက်န္းမမာၿဖစ္ေနေၾကာင္းၾကားသိရတဲ ့အခါ ဘုရင္မင္းၿမတ္ဟာ မိဖုရားရဲ ့စက္ခန္းေဆာင္သို ့ စိုးရိမ္ တၾကီးနဲ ့　အေၿပးအလႊားေရာက္ရွိလာတယ္။

ဘုရင္ၾကီးက မိဖုရားရဲ ့အနားအနီးကို ကပ္ၿပီး   “အိုဘယ္ ့နွမေတာ္--ခ်စ္ႏွမသည္အဘယ္သို့ေသာ ေ၀ဒနာကို ခံစားေနရပါသလဲ -ခုခ်ိန္မွာ ႏွမေတာ္အေနနဲ ့ဘယ္အရာကို လိုလားေတာင့္တေနပါသလဲ  ” လို ့တိုးတိုးေလး ေမးပါတယ္။အဲဒီအခါ မိဖုရားက  -“အားလံုးထြက္သြားၾက ၊ဘယ္သူ နဲ့မွ စကားမေၿပာခ်င္ဘူး၊ နွမေတာ္ရဲ ့ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ေတြ ့ခ်င္တယ္ ”လို ့ အားလံုးကို အလိုမက်ဟန္နဲ ့ ေၿပာလိုက္ပါတယ္။

သူ ့သူငယ္ခ်င္းေရာက္လာတဲ့အခါ မိဖုရားက အဲဒီသူငယ္ခ်င္းရဲ ့လက္ကိုကိုင္ၿပီး --“မင္းကို ငါေၿပာစရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္--”လို ့ေလသံကေလးနဲ ့ေၿပာတယ္။

“ဟုတ္ၿပီ--မင္းေၿပာခ်င္တာေတြအကုန္ေၿပာပါ”

“နားေထာင္--ငါေၿပာမယ္၊ဒီနန္းေတာ္မွာအေဆာင္ခုနစ္ေဆာငိရွိတဲ့အထဲ မွအရင္တုန္းကဆိုရင္ ---ဟိုေၿမာက္နန္းစံမိဖုရားက အေဆာင္သံုးေဆာင္ပိုင္တယ္။တၿဖည္းၿဖည္းနဲ ့ အဲဒီမိဖုရားဟာ အေဆာင္ႏွစ္ေဆာင္ ပဲပိုင္တဲ ့အေနအထားေရာက္သြားရာက ေလာေလာဆယ္မွာ အေဆာင္တစ္္ေဆာင္ပဲပိုင္ေတာ့တယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ေၿမာက္နန္းမိဖုရားဟာ နန္းေတာ္ကထြက္ခြာသြားတယ္။

ဒီလိုနဲ ့ရက္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ ငါဟာ သူ့ကိုေမ ့သြားတယ္။

ဒီလိုနဲ ့ဒန္းစီးပြဲေတာ္ေရာက္လာတယ္၊ငါဟာ ေဒါင္းရုပ္ပံုၿပဳလုပ္ထားတဲ ့ေ၀ါယဥ္ကိုစီးၿပီး ၿမိဳ ့ထဲ ကိုေလွ်ာက္လည္တယ္။ငါ ့ကိုဂီတပြဲေတာ္က်င္းပေနတဲ ့ အေဆာက္အဦၾကီးဆီကိုေခၚသြားၾကတယ္။

ငါ ့ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ ့ေတာက္ေၿပာင္၀ံ့ၾကြားတဲ ့ ကိုယ္ရံေတာ္ေတြနဲ ့အေၿခြအရံေတြက ၀ိုင္းလို့ေပါ ့။

ဒီလိုနဲ ့ခ၇ီးဆက္ၾကတဲ့အခါ ၿမစ္ကမ္းေဘးတစ္ေနရာကို ေရာက္သြားတယ္။ မလွမ္းမကမ္းကအရိပ္အာ၀ါသေကာင္းတဲ ့သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ေအာက္မွာ ေၿမေစးေတြနဲ ့ လိမ္းက်ံ ထားတဲ ့ တဲအိမ္တစ္လံုးရွိေနၿပီး အၿပာေရာင္အပြင့္ရွိတဲ ့ အပရာဇိတပန္းႏြယ္ ေတြက ၿခံစည္းရိုးကို ဖံုးထားတယ္။ အိမ္ေ၇ွ ့တံခါးရဲ ့ေလွခါးထစ္ေတြမွာ ဆန္မွဳန့္ကို ေရနဲ့နယ္ၿပီး လုပ္ထားတဲ ့ လွည္းဘီးနဲ ့ခရုသင္းပံုေတြ ေတြ ့ရတယ္။ ဒါနဲ ့ငါက ငါ ့ရဲ ့ထီးေတာ္မိုးကို ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုလွပတဲ ့ အဲဒီအိမ္ဟာ ဘယ္သူ့အိမ္လဲလို့ ေမးတဲ့အခါ ေၿမာက္နန္းစံမိဖုရားရဲ ့ရႊ ့ံတဲပါလို ့ေၿဖတယ္။

တကယ္ေတာ့သူတို့အားလံုးက ငါမၾကိဳက္မွန္းသိလို ့ေၿမာက္နန္းစံမိဖုရားလို ့မေခၚၾကဘဲ ဟိုမိဖုရားလို့ သာေၿပာေလ ့ရွိၾကပါတယ္။

နန္းေတာ္ကိုၿပန္ေရာက္တဲ့အခ ါ ငါဟာ ငါ ့ရဲ ့အေဆာင္ထဲ မွာ မီးလံုး၀မထြန္းဘဲတစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ၿပီးေငးငိုင္ေနမိတယ္။

အဲဒီတုန္းမွာမင္းၾကီးေရာက္လာၿပီး “ဘာမ်ား အလိုမက်ၿဖစ္ေနလဲႏွမေတာ္၊နွမေတာ္အတြက္ေမာင္ေတာ္ ဘာေတြလုပ္ေပးရမလဲ　လို့ေမးတယ္။ငါကႏွမေတာ္ဟာ ဒီနန္းေတာ္ထဲမွာေနရတာမေပ်ာ္ပိုက္ဘူး  ေနခ်င္စိတ္လဲမရွိဘူး” လို ့ေၿဖလိုက္တယ္။

အဲဒီအခါမွာ မင္းၾကီးက --”ကိုင္း--ဒါၿဖင့္ရင္ႏွမေတာ္တြက္အိမ္ေတာ္အသစ္တစ္ေဆာင္ေဆာက္ေပးမယ္။

အိမ္ရဲ ့နံ၇ံေတြကုိဆင္စြယ္နဲ့မြမ္းမံၿခယ္လွယ္ၿပီး အိမ္ရဲ ့ၾကမ္းၿပင္မွာ ခရုသင္းေတြကို အမွဳန့္ၾကိတ္ၿပီးခင္းေပးမယ္။

ခရုသင္းနွစ္ရဲ့အေရာင္ၿဖဴၿဖဴေၾကာင့္အဲဒီေနရာဟာ ႏို ့ႏွစ္ေတြဆမ္းထားသလို ၇ွိလိမ့္မယ္။

ၿပီးရင္ပတ္လည္အနားေတြမွာ ၾကာပန္းေတြရစ္ေခြေနတဲ့ပံုထြင္းၿပီး ပုလဲလံုးေတြၿမဳပ္ေပးမယ္ ”လို့ေၿပာတယ္။

ဒါေပမယ့္ငါက ႏွမေတာ္လိုခ်င္တာက အဲဒီလို အိမ္ေတာ္မဟုတ္ဘဲေၿမေစးေတြလိမ္းက်ံၿပီးေဆာက္ထားတဲ ့

တဲ အိမ္တစ္လံုးသာၿဖစ္ပါတယ္။အဲဒီတဲအိမ္ကို နန္းေတာ္ရဲ ့အၿပင္ဥပစာမွာရွိတဲ ့ေတာအစပ္မွာ ေဆာက္ေပးပါ ေမာင္ေတာ္လို့ ေလွ်ာက္ထားလိုက္တဲ့အခါ မင္းၾကီးက “ႏွမေတာ္အလို က်ၿဖစ္ရပါေစ့မယ္စိတ္ခ်ၿပီးေနပါ” လို့ေၿပာတယ္။ဒီလိုနဲ ့ရႊံ ့တဲေလးတစ္လံုးေဆာက္လုပ္ၿပီးစီး သြားတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါ ့ရဲ ့ဘ၀ဟာ လွလွပပဖူးပြင့္ေနတဲ့ေတာရိုင္းပန္းေလးကို အပငိက ခူးယူလိုက္တဲ့အခါ လက္ထဲေရာက္တာနဲ ့ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ညွိုးလွ်ႏြမ္းေခြသြားသလိုမ်ိဳးခံစားလိုက္ရတယ္။ ပန္းကလက္ထဲေ၇ာက္လာေပမယ္ ့သူ့ရဲ ့လန္းဆန္းသစ္လြင္တဲ့အလွကို မပိုင္ဆိုင္ရသလိုေပါ ့။ ငါဟာအဲဒီတဲေလးမွာတစ္ကိုယ္တည္းထိုင္ရင္းက ေပ်ာ္ရႊင္မွဳအစားရွက္ၿခင္းတရားကိုပဲ ခံစားေနမိတယ္။ တကယ္ပဲရွက္စိတ္ေတြလႊမ္းမိုးေနမိတယ္ကြယ္။

ဒီလိုေနရင္းနဲ ့  မေကာင္းမွုေတြကို သန့္စင္ေဆးေၾကာတဲ ့မြန္ၿမတ္ေသာေရခ်ိဳးပြဲ ေန ့ကိုေရာက္လာတယ္။

ငါဟာ နန္းတြင္းက ေမာင္းမမိသံတစ္ရာၿခံရံၿပီး ၿမစ္ဆိပ္ကိုေ၇ခ်ိဳးဆင္းခဲ့တယ္။ ငါလိုက္ပါလာတဲ့ဥေဒါင္းယဥ္ပ်ံ ေ၀ါယဥ္ကို သူတို့က ၿမစ္ထဲမွာဒူးဆစ္ေလာက္ၿမုပ္တဲ့ေနရာအထိ သယ္ေပးၾကတယ္ေလ။ ေရခ်ိဳးပြဲရဲ ့အၿပန္ခ၇ီးတစ္ေလွ်ာက္မွာငါဟာေ၀ါယဥ္ရဲ ့တံခါးကိုနဲနဲ ဟ ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကိုေငးေမာၾကည့္၇ွုတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာအနီေရာင္အနားပါတဲ ့ရိုးရိုးဆာ၇ီကို၀တ္ထားတဲ ့မိန္းမတစ္ေယာက္ကို လွမ္းၿပီးၿမင္လိုက္ရတယ္။

သူ့လက္ထဲမွာ ဖန္လက္ေကာက္ေတြ၀တ္ထားတာကလြဲၿပီး ဘာမွမရွိဘူး။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးဟာၿမစ္ထဲမွာေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ေရအိုးတစ္လံုးနဲ ့ေရခပ္ေနတယ္။ ေ၇ေတြစိုရႊဲေနတဲ့သူ ့ရဲ ့ဆံပင္ေတြဟာေနေရာင္ေအာက္မွာတလက္လက္ေတာက္ပေနတာကိုေတြ ့ရ တယ္။ သူ ့ရဲ ့ခႏၵာကိုယ္အသြင္အၿပင္က ပကတိအၿပစ္ကင္းစင္ၿပီး က်က္သေရရွိလိုက္တာကြယ္၊ငါတို့ေတြ ပန္းမာန္ ေတြနဲ ့ ပူေဇာ္ေလ့ရွိတဲ့ နတ္ေဒ၀ီတစ္ပါးနဲ ့တူလိုက္ပါဘိေတာ့။

ဟဲ ့--အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကဘယ္သူလဲ-သူကဘယ္ဘုရားေက်ာင္းမွာ၀တ္ၿပဳတတ္သလဲလို့ေမးလိုက္တဲ့အခါ  ထီးေတာ္မိုးက -အရွင္ဖုရားအဲဒါေၿမာက္နန္းစံမိဖုရားေလ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလားလို ့ ေၿဖလိုက္ပါတယ္။

နန္းေတာ္က ငါ ့ရဲ့အေဆာင္ကိုၿပန္ေရာက္တဲ့အခါ ငါဟာ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ၿပီးေငးငိုင္ေနမိတယ္။

စကားေၿပာခ်င္စိတ္လဲမရွိဘူး၊အဲဒီအခ်ိန္မွာ မင္းၾကီးၾကြလာၿပီး ဘာေတြမ်ားအလိုမက်ၿဖစ္ေနတာလဲႏွမေတာ္

ဒီတစ္ခါေရာ ေမာင္ေတာ္ဘာလုပ္ေပးရဦးမလဲလို ့ေမးပါတယ္။

ငါက ႏွမေတာ္ဟာ မနက္ၿဖန္နံနက္ မိုးေသာက္ခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါ ေၿမေရအိုးတစ္လံုးကို ယူသြားၿပီး ၿမစ္ဆိပ္ကိုလမ္းေလွ်ာက္သြားမယ္။ၿမစ္ထဲမွာေရခ်ိဳးၿပီးတဲ့အခါ အဲဒီေရအိုးနဲ ့ေရခပ္ၿပီး ႏွမေတာ္ ကိုယ္တိုင္ေပြ ့ပိုက္သယ္ယူလိုတဲ့

အာသာ ဆႏၵ ၿဖစ္ေနပါတယ္ေမာင္ေတာ္လို့ ေလွ်ာက္တင္လိုက္ပါ တယ္။

မင္းၾကီးက ေကာင္းၿပီႏွမေတာ္-အဲဒီဆႏၵအတိုင္းၿဖစ္ေစရမယ္လို ့ေၿပာတယ္။

ေနာက္တေန ့ေရာက္ေတာ ့ငါေလွ်ာက္သြားတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အေစာင့္စစ္သည္ေတြက ၀ဲ ယာ ေစာင့္ၾကပ္ေနၾကတယ္။　အၿပင္လူေတြက္ုလံုး၀ၿဖတ္သန္းခြင့္မၿပဳဘူး။

အဲဒီလမ္းမတေလွ်ာက္တိတ္ဆိတ္ေၿခာက ္ကပ္လို့ေပါ ့။

ငါဟာခ်ည္နဲ့ရက္လုပ္ထားတဲ့ အနီေရာင္အနားပါတဲ ့ဆာ၇ီကို၀တ္ၿပီး လက္ေမာင္းမွာ ဖန္လက္ေကာက္ ေတြစြပ္လိုက္တယ္။

ၿမစ္ထဲမွာေရခ်ိဳးၿပီးတဲ့အခါ ငါယူသြားတဲ့ေရအိုးကိုေရအၿပည္ ့ၿဖည့္လိုက္ၿပီး နန္းေတာ္ကိုၿပန္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ နန္းေတာ္တံခါး၀ကိုေရာက္တဲ့အခါ ငါဟာ အဲဒီေရအိုးကိုလႊင့္ပစ္လိုက္လို ့အဲဒီေရအိုးဟာ စိပ္စိပ္ၿမႊာၿမႊာ ကြဲသြားရွာတယ္။ဘာလို့ငါဟာဒီလိုလုပ္လဲဆိုေတာ့ ငါ ့ရဲ ့လုပ္ေဆာင္မွဳအတြက္ ရွက္မိတဲ့စိတ္ကလြဲၿပီး ဘယ္လိုေပ်ာ္ရႊင္ၾကညိႏူးမွဳကိုမွငါမရလို့ပဲ။

ဒီလိုနဲ့ပြဲလမ္းသဘင္တစ္ခုက်င္းပတဲ့ေန ့တစ္ေန ့ေရာက္လာၿပန္တယ္။အဲဒီေန ့မတိုင္ခင္ ညမွာ ၿမို့ေတာ္ရဲ ့ အၿပင္ဘက္က စခန္းတစ္ခုမွာ လူေတြစု၇ံုးၿ႔ပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္၇ႊင္ရႊင္ ကၾက၊ ခုန္ၾက၊ ေတးသီခ်င္းေတြ သီဆိုၾကနဲ ့ ေတာ္ေတာ္စည္ကားတယ္။

အဲဒီေန ့ကလၿပည့္ေန ့ဆိုေတာ့ေကာင္းကင္မွာလမင္းၾကီးက ထိန္ထိန္သာ လို ့ေပါ ့၊

အဲဒီေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲဟာမနက္အာရံုဏ္တက္ခ်ိန္ေလာက္မွၿပီးသြားတယ္။အဲဒီေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲအခန္းအနားကို ငါလဲသြားခဲ့ပါတယ္။ေပ်ာိပြဲအခမ္းအနားၿပီးတဲ့အခါ ငါဟာ ကၾကိုးတန္ဆာေတြဆင္ထားတဲ ့ မဂၤလာဆင္ေတာ္ ကိုစီးၿပီး နန္းေတာကိုၿပန္ခဲ့တယ္။

အဲဒီအခိုက္မွာ သူ့ေခါင္းေပၚမွာပန္းကံုးေတြဆင္ထားတဲ့လုလင္ပ်ိဳတစ္ေယာက္ဟာ ငါတို့ကို ေက်ာ္ၿဖတ္ၿပီး ခပ္ၿမန္ၿမန္ေလွ်ာက္သြားတာ　ကိုၿမင္လိုက္ရတယ္. သူ့လက္ထဲမွာလည္း ေတာထဲမွာေပါက္ေရာက္တဲ ့ သစ္သီး

မ်ိဳးစံုထည္ ့ထားတဲ ့ဆြဲၿခင္းတစ္လံုးကိုကိုင္ထားတယ္။သေသခ်ာခ်ာၾကညိ့လိုက္တဲ့အခါ သစ္သီးေတြအၿပင္ ေတာထဲကရတဲ့ဟင္းသီးဟင္း၇ြက္စိမ္းေတြ၊မွ်စ္ေတြနဲ ့သစ္ဥသစ္ဖုေတြပါ ပါ ေနတာေတြ ့ရတယ္။

ဟဲ ့--အဲဒီလူငယ္ေလးရဲ ့ အင္မတန္ ကံေကာင္းတဲ ့မိခင္ဟာ ဘယ္သူလဲလို့ ေမးလိုက္တဲ့အခါ ထီးေတာ္မိုးကအရွင္ဖုရားမသိဘူးလား --အဲဒါဟိုမိဖုရားၾကီးရဲ ့သားေတာ္ေလ-သူ ့မယ္ေတာ္ကိုလက္ေဆာင္ေပးဖို့ေတာထဲေတာင္ထဲကသစ္သီးသစ္ဥေတြနဲ ့ဟင္းသီးဟင္း၇ြက္ေတြယူလာတာၿဖစ္မွာေပါ ့လို ့ေလွ်ာက္တင္တယ္။

နန္းေတာ္ကိုေရာက္တဲ့အခါ ငါဟာအရင္အတိုင္းတစ္ေယာက္တည္းေငးမွိဳင္ေနမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာမင္းၾကီးေရာက္လာၿပီးဒီတစ္ခါေရာ ႏွမေတာ္ဘာေတြအလိုမက်ၿဖစ္ေနၿပန္ၿပီလဲ၊ ႏွမေတာ္ဘာေတြအလိုရွိေနသလဲလို ့ေမးၿမန္းတယ္။

ႏွမေတာ္ ေန့တိုင္းတိုင္း ေတာထဲေတာင္ထဲကရတဲ ့သစ္သီး၊သစ္ဥ၊သစ္ဖုေတြနဲ ့ ဟင္းသီးဟင္း၇ြက္ေတြကိုပဲ

ပြဲေတာ္တည္ခ်င္တဲ ့ဆနၵၿဖစ္ေနပါတယ္။ႏွမေတာ္ရဲ ့သားေတာ္ကိုယ္တိုင္ အဲဒီ ့သစ္သီး၊သစ္ဥ၊သစ္ဖုေတြနဲ ့ ဟင္းသီးဟင္း၇ြက္ေတြကိုခူးဆြတ္ၿပီးဆြဲၿခင္းတစ္လံုးနဲ ့ ႏွမေတာ္ကို ဆက္သေစခ်င္ပါတယ္လို ့ ငါကေၿပာလိုက္တဲ့အခါ မင္းၾကီးက တကယ္ပဲအဲဒီအတိုင္း အလိုရွိသလားနွမေတာ္--ႏွမေတာ္စိတ္တိုင္းက်ၿဖစ္ရပါေစ့မယ္လို ့ေၿပာခဲ့တယ္။

ငါဟာ ငါ ့ရဲ ့ေရႊပိန္းခ်ထားတဲ ့သလြန္ေပၚမွာထိုင္ၿပီးေတာ့သားေတာ္ဆက္သတဲ ့ လက္ေဆာင္ကိုခံယူပါတယ္။

သားေတာ္ရဲ ့တစ္ကိုယ္လံုးေခ်ြးေတြနဲ ့ ရႊဲရႊဲစိုေနတာေတြ့ရတဲ့အၿပင္ သူ ့ကိုၾကည့္ရတာေဒါသထြက္ ေနပံုလဲ ရပါတယ္။

သားေတာ္ယူလာတဲ ့ဆြဲၿခင္းကို ငါဟာ ငါ့ရဲ ့ေၿခေထာကိနားမွာလႊတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။

ဘာၿဖစ္လို့လဲဆိုေတာ့ငါ့ရင္ထဲမွာေက်နပိမွဳအစားရွက္စိတ္ေတြက ၾကီးစိုးေနလို့ပါပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီးငါဟာ ငါ ကိုယ္ငါ ဘာၿဖစ္ေနမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ငါဟာလူေတြနဲ့မေတြ့ခ်င္သလို အေဖာ္အေပါင္းလဲ မလိုခ်င္ဘူး။

ငါ ့ဟာငါ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ၿပီး ေတာင္စဥ္ေရမရ ေတြးခ်င္ရာ ေတြးေနမိတယ္။ဘယ္သူ့ကိုမွလဲစကားေၿပာခ်င္စိတ္မရွိ လို ့ငါ့ႏုတ္ကို ၀စီပိတ္က်င့္ေနခဲ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာမင္းၾကီးေရာက္လာၿပီး -ကိုင္း--ဒီတစ္ခါေရာ ဘာေတြအလိုမက်ၿဖစ္ၿပန္ၿပီလဲႏွမေတာ္၊ ေမာင္ေတာ္ဘာမ်ားလုပ္ေဆာင္ေပးရမလဲလို့ေမးတယ္။

ငါဟာရုတိတရက္ ဘာၿပန္ေၿဖရမွန္းမသိဘူး။

ငါဟာမင္းၾကီးရဲ့အခ်စ္ဆံုး၊မင္းၾကီးရဲ ့အၿမတ္ႏိုးဆံုးမိဖုရားၿဖစ္ေပမယ္ ့ငါတကယ္ရွာေနတဲ့အရာဟာရွက္စရာ ေကာင္းတဲ့ကိစၥတစ္ခုၿဖစ္ေနတာေၾကာင္ ့ဘယ္လိုမွေၿပာမထြက္ဘူး။

ဒါေၾကာင့္ငါ ့ရဲ ့လွ်ိဳ ့၀ွက္ခ်က္ကိုသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္တည္းကို ပဲ အသိေပးခ်င္ပါတယ္။

“ငါတကယ္လိုခ်င္ေနတဲ့အရာက ဟိုမိဖုရားဒုကၡေရာက္တာ၊စိတ္ဆင္းရဲတာနဲ ့ ၿပင္းထန္တဲ့ ထိခိုက္နာက်င္မွဳေတြ ခံစားရတာကို　ၾကားခ်င္ၿမင္ခ်င္တာပဲၿဖစ္ပါတယ္”

အဲဒီစကားကိုၾကားလိုက္ရတဲ့အခါ မိဖုရားရဲ ့သူငယ္ခ်င္းက အံ့ၿသလြန္းလို ့သူ့ပါးႏွစ္ဖက္ကို သူ့လက္၀ါးေတြနဲ ့ ေယာင္ၿပီးရိုက္လိုက္မိတယိ။ အတန္ၾကာေတာ့မွ--မင္းဘာလို အဲလိုၿဖစ္ေစခ်င္ရတာလဲကြယ ္လို ့ ေမးလိုက ္ပါတယ္။

အဲဒီအခါ မင္းၾကီးရဲ ့အခ်စ္ေတာ္ မိဖုရားက ---“ဟိုမိဖုရားရဲ ့က်ဴရိုးပုေလြက အင္မတန္သာယာတဲ ့ ဂီတသံစဥ္ေတြကို  တီးမွဳတ္ႏိုင္ေပမယ္ ့ေရႊသားနဲ့လုပ္ထားတဲ ့ငါ့ရဲ ့ပုေလြကဘယ္လို ခ်ိဳလြင္တဲ့ သံစဥ္မွမထြက္ဘူး။ငါဟာအဲဒီေရႊသားနဲ့လုပ္ထားတဲ့

ပုေလြကို အၿမတ္တႏိုးနဲ့ထားသလို သူ ့ကိုပိုင္ဆိုင္၇လို ့ဂုဏ္ယူေနေပမယ္ ့ ငါ ့အေနနဲ ့ဘယ္လိုဂီတရသကိုမွ ေပးစြမ္းႏိုင္စြမ္းမရွိ

လို့ပါပဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္  ”လို ့စိတ္မသက္မသာနဲ ့ေၿဖလိုက္ပါတယ္။

Ref; Rabindranath Tagore (ရာဘင္ဒရာနတ္ တဂိုး )ရဲ ့  The Favourite Queen ကို ဆရာ ေအာင္ခိုင္ၿမင့္မွ ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ဘာသာၿပန္ဆိုထားပါသည္။ 

Lifestyle  Magazine   Nov,2011