သႏၱရသ ရပ္၀န္း
( ဆံုဆည္းရာ မိသားစု စာဆိုေတာ္ေန ့အၾကိဳ ဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါး )
ဆံုဆည္းရာ အဖြဲ ့သားမ်ားအားလံုးမဂၤလာပါရွင္
ဆံုဆည္းရာ မွာ စာဆိုေတာ္ေန ့ အတြက္ ဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါး ေရးၾကမယ္ဆိုေတာ့ က်မ လက္တြန္ ့မိတာအမွန္ပါ။
က်မက ၀ါသနာအရ အြန္လိုင္းမွာ ကိုယ္ခံစားမိသမွ် ေဆာင္းပါးေတြ ၀တၱဳေတြ ေရးေနေပမယ္ ့ စာေရးဆရာမဟုတ္ဘာမဟုတ္နဲ ့မို ့စာဆိုေတာ္ေန ့ ဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါး-- ဆုိတဲ့ေခါင္းစဥ္ ၾကီး ကို ရွိန္ျပီး ေရးခ်င္တာေတြရွိေပမယ့္ေတာ္ေတာ္နဲ ့ေရးလို့မရပါဘူး။
ဦးဇင္းအရွင္စႏၵကုမာရတို ့ အကိုၾကီး ကုိသုည တို ့ ေမာင္ေလးညခ်စ္သူတို ့ စာေတြဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္းစာဖတ္သူေတြအတြက္တကယ့္ကို အသိေပးႏိုင္တဲ ့
စာေကာင္းေပမြန္ေတြမို ့ က်မအလွည့္မွာ ေရးရမွာ လက္တြန ့္ေနတာလဲပါပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ က်မကရင္တြင္းျဖစ္ေတြ ပဲ ခံစားတင္ျပတတ္ျပီး စာၾကီးေပၾကီး ေတြ မေရးတတ္တဲ ့သူပါ :)
ဒါေပမယ္ ့ အလွည့္က်ေတာ့လည္း ႏြဲ ့ေနလို ့မရေတာ့ဘူးေပါ ့ေလ
ဒါေၾကာင္ ့အရင္အပတ္ က က်မ ေရာက္ခဲ့တဲ ့ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း ကအြန္လိုင္းမရွိတဲ ့ ေနရာေလးတစ္ခု အေၾကာင္း ကိုေျပာျပရင္း အြန္လိုင္း သံုးတဲ ့ လူငယ္ေတြအတြက္ သတိထားစရာေလးေတြကို
ေျပာျပသြားပါမယ္ေနာ္။
အရင္အပတ္က ျပင္ဦးလြင္ ကေန လားရွိဳးသြားတဲ့လမ္းမွာရွိတဲ ့ ေနာင္ခ်ိဳ ျမိဳ ့မွ တစ္ဆင္ ့သြားရတဲ ့ေရွာက္ခ်ံဳ ဆိုတဲ ့ရြာေလးရဲ ့ ရြာစပ္နားက စိုက္ခင္းေတြဆီ ကို
က်မ ေရာက္ခဲ ့ပါတယ္။အဲဒီေနရာ မွာ ဂ်ပန္စိုက္ပ်ိဳးေရးပညာရွင္ေတြ က သူတို ့ရဲ ့ ဂ်ပန္မ်ိဳးေစ ့ေတြ စမ္းသပ္စိုက္ပ်ိဳးေနတာမို ့ က်မကစကားျပန္အျဖစ္ လိုက္သြားရတာပါ။
ေျပာရရင္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း က်မစိတ္ညစ္သြားတယ္။
ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ အဲဒီေနရာ မွာ က်မရဲ ့ ဖုန္းလည္းလိုင္း မမိေတာ့ဘူး၊ အင္တာနက္လဲမရွိေတာ့ဘူး။
ထစ္ခနဲဆို ဖုန္းေကာက္ဆက္လိုက္ ၊ ေမးလ္ေလးစစ္လိုက္နဲ ့ မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္ အိပ္ခ်ိန္ ကလြဲရင္ ထမင္းစားတာေတာင္ကြန္ျပဴတာေရွ ့က မခြာဘဲ ညမအိပ္ခင္အထိ အြန္လိုင္းသံုး တတ္တဲ ့က်မ အတြက္
ေတာ့ ဖုန္းမေျပာရ၊ အက္တာနက္မသံုးဘဲေနရတာ တခုခုလိုေနသလိုပါပဲ။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေန ့က က်မ ေတာ္ေတာ္ နဲ ့အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။ ယူလာတဲ ့လက္ေတာ့ပ္ ကို ဖြင ့္ၾကည့္ေပမယ့္လည္းအင္တာနက္ မရေတာ့ ကြန္ျပဴတာ သံုးရတာ
အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ့သလိုပါပဲ။အိမ္မွာဆို အေစာဆံုး ည ၁၂ နာရီေက်ာ္ မွ အိပ္တတ္တဲ ့က်မ ေတာ္ေတာ္ နဲ ့အိပ္မရဘဲ၁၀ နာရီေလာက္မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။
ေနာက္ေန ့ မနက္ေစာေစာ နိုးေနေတာ့ အရင္ေန ့ေတြလို မဟုတ္ဘဲ က်မ ေခါင္းထဲၾကည္ေနတာကို သတိထားမိတယ္။ဒါ ေစာေစာ အိပ္လို ့အိပ္ေရး၀ျပီး ေခါင္းၾကည္ေနတာျဖစ္မယ္လို ့ေတြးမိတယ္။
အိမ္မွာ ဖုန္းအင္တာနက္သံုးကတည္းက က်မ ဒီလို အိပ္ေရး၀၀ မအိပ္ရတာ ၾကာပါျပီ။
ရွမ္းျပည္နယ္ရဲ ့ေအးခ်မ္းတဲ့ေဆာင္းမနက္ခင္းေလးကလည္း လွပေနတယ္။
တည္းတဲ ့ ေနရာကေန ယာခင္းေလးဆီ သြားတဲ ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေနၾကာရိုင္း၀ါ၀ါေတြ ပြင့္ေနတာလွလိုက္တာ။ဟိုးအေ၀း မွာလည္း ရွမ္းရိုးမ ေတာင္တန္းေတြကို မွံဳျပျပ ျမင္ေနရပါတယ္။
မ်ိဳးေစ ့ၾကဲဖို ့ေခၚထားတဲ ့ ကေလးမေလးေတြ နဲ ့စကားေျပာၾကည့္ရတာလည္းေပ်ာ္စရာပါ။
သူတို ့မ်က္နွာေလးေတြ က ရိုးသား ၾကည္လင္ေနျပီး စကားသံ၀ဲ၀ဲ ေလးေတြနဲ ့ ေျပာေနတာ သိပ္နားေထာင္လို့ေကာင္းပါတယ္။
က်မကလည္း သူတို ့ဘ၀ေတြ ကို နည္းနည္းတီးေခါက္ ၾကည့္ စပ္စုမိေတာ့ သိပ္ရိုးစင္းျပီးေအးခ်မ္းပါတယ္။
မိရိုးဖလာ အစဥ္အဆက္ ပိုင္ဆိုင္တဲ ့ ယာကြက္ေတြ သူ တို ့မွာရွိၾကတယ္။
ေဂၚဖီခ်ိန္ ေဂၚဖီ ၊ ဆီမုန္လာခ်ိန္ ဆီမုန္လာ စိုက္ၾကတယ္။
ခုေနာက္ပိုင္း ဒီဘက္ပိုင္းမွာ သၾကားစက္ေတြ တိုးလာေတာ့ ၾကံစိုက္ၾကတာမ်ားပါတယ္။
ၾကံစိုက္မယ္ဆိုရင္ လယ္ကြက္ပဲလိုတယ္ တဲ ့--
သၾကားစက္ရံုေတြက မ်ိဳးေစ ့ေပး၊ အရင္းအႏွီးထုတ္ေပး ၊ သယ္ပို ့ဖို ့ကားနဲ ့ဆီဖိုး ပါ စီစဥ္ေပးသတဲ ့-
ဒါေၾကာင္ ့ အဲဒီဘက္မွာ ၾကံစိုက္ခင္းေတြမ်ားေနပါတယ္။
က်မတို ့ သြားတဲ ့အခ်ိန္က သူတို ့ ေဂၚဖီထြက္ခ်ိန္ ျပီးလို ့ ယာခင္း ေတြ ခဏ အားခ်ိန္မို ့ က်မတို ့ ဆီမွာ ပ်ိဳးၾကဲဖို ့ေန ့စားလာလုပ္ၾကေပမယ္ ့ သူတို ့ေတြ မွာ ကိုယ္ပိုင္ ယာကြက္ေတြရွိပါတယ္။
အမယ္-- က်မေမးၾကည့္တာ သူတို ့ အိမ္ေတြ က ေျမ ဧကေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပိုင္ၾကတာပဲ။
ဟိုမွာ ဒီမွာ လက္ညွိဳးထိုးျပီး က်မကို စိုက္ခင္းအကြက္ေတြ ျပေနတဲ ့သူတို ့မ်က္ႏွာေတြက ယံုၾကည္စိတ္ခ်မွဳအျပည့္နဲ ့ပါ။
ဒီယာကြက္ေတြ ရွိေနသမွ် သူတို ့ဘ၀ အာမခံခ်က္ရွိတယ္ေလ။အခ်ိန္တန္ စိုက္မယ္ ၊ပ်ိဳးမယ္၊ ရတဲ ့ေငြနဲ ့လိုတာ၀ယ္မယ္။
ေနာက္လ ရြာဘုရားပြဲ သြားၾကဖို ေ့တာင္ တိုင္ပင္ေနၾကတာ ေပ်ာ္စရာပါ။
ညေနေစာင္းအလုပ္ျပီးေတာ ့ ၃ မိုင္ ေလာက္ေ၀းတဲ ့သူတို ့ ရြာကို ေတာလမ္းအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ျပန္သြားၾကတာလဲ
ေညာင္းပံုမရပါဘူး။ တေနကုန္ လွဳပ္ရွားမွဳ ရွိလို့လားပဲ သူတို ့ကိုယ္လံုးေလးေတြကလည္း ၾကည့္ေကာင္းတယ္။
က်မလဲ သူတို ့ကို အားက်လို ့ ညေန အားတဲ့အခ်ိန္ ေတာလမ္းေလးအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ပါတယ္။
ဟိုးအေ၀းထိ ယာေတာ နဲ ့ ေတာင္တန္းေတြကို မ်က္စိတဆံုး ေတြ ့ျမင္ေနရတာဟာကြန္ျပဴတာေရွ ့ပဲ တကုပ္ကုပ္ ထို္င္ေနတဲ ့က်မအတြက္ေတာ့ လွပတဲ ့ ျမင္ကြင္းက်ယ္ၾကီးပါပဲ။
ညေမွာင္လာေတာ ့ ၾကယ္ေလးေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ လင္းလက္ေနတဲ ့မိုးေပၚ ေမာ ့ၾကည့္လိုက္ေတာ ့ ဒီေရာက္မွ ေကာင္းကင္ၾကီး ကပိုက်ယ္ေနသလိုပါပဲ။ရင္ထဲမွာ ႏွလံုးသားထဲမွာ ေအးခ်မ္းတဲ ့ ခံစားမွဳေလး ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။
က်မတို ့ အႏုပညာ ဖန္တီးမွဳေတြ ျဖစ္တဲ ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဖတ္တဲ ့အခါ ၊ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ကိ္ု ၾကည့္တဲ့အခါ ၊သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ နားဆင္တဲ ့အခါ -- ရင္ထဲမွာ ခံစားျဖစ္ေပၚတတ္တဲ ့ခံစားမွဳ ရသ ၉ မ်ိဳးရွိပါတယ္။
နားလည္သေလာက္ရွင္းျပရရင္ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါတယ္။
(၁) သဂၤါရ ရသ (ခ်စ္ခင္ျခင္း)
(၂) ဟာသရသ (ၿပံဳးရယ္ ရႊင္လန္းျခင္း)
(၃) ႐ုဒၶရသ (႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းျခင္း)
(၄) က႐ုဏာရသ (သနားၾကင္နာျခင္း)
(၅) ၀ီရရသ (ရဲရင့္ တက္ၾကြျခင္း)
(၆) ၀ိဘစၳရသ (ရြံ႕ရွာစက္ဆုပ္ျခင္း)
(၇) ဘယာနကရသ (ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္ ့ျခင္း)
(၈) အဗၻဳတရသ (အံ့ၾသျခင္း)
(၉) သႏၱရသ (တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းျခင္း) တို႔ျဖစ္ပါတယ္။
(၂) ဟာသရသ (ၿပံဳးရယ္ ရႊင္လန္းျခင္း)
(၃) ႐ုဒၶရသ (႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းျခင္း)
(၄) က႐ုဏာရသ (သနားၾကင္နာျခင္း)
(၅) ၀ီရရသ (ရဲရင့္ တက္ၾကြျခင္း)
(၆) ၀ိဘစၳရသ (ရြံ႕ရွာစက္ဆုပ္ျခင္း)
(၇) ဘယာနကရသ (ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္ ့ျခင္း)
(၈) အဗၻဳတရသ (အံ့ၾသျခင္း)
(၉) သႏၱရသ (တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းျခင္း) တို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ခု ဒီယာေတာ ပန္းခ်ီကားေလးကို ၾကည့္ရွဳရင္း က်မ ခံစားရတာကေတာ့ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းျခင္း ဆုိတဲ ့
သႏၱရသပါ။က်မ ဒီ ရသ ေလးကို ၾကည္ေမြ ့စြာ ခံစားရင္း ခုလို ဖုန္းမရွိ ၊ အင္တာနက္မရွိ တဲ ့ ဒီေနရာေလးမွာ မွဒီလို သႏၱရသ ကို ခံစားရမွာလား ၊ အြန္လိုင္းသံုးရင္းေရာ ဒီလို ေအးခ်မ္းမွဳေတြ မရႏိုင္ဘူးလားလို ့စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။
ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ က်မ ေန ့ေန ့ညည အြန္လိုင္းကမၻာမွာ နစ္ေျမာရင္း က်န္းမာေရးထိခိုက္လာလို ့ စိတ္မေအးခ်မ္းေတာ့ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ တန္ေဆး လြန္ေဘးဆိုသလို အခ်ိန္ နဲ ့ အခါ နဲ ့ သင္ ့တင္ ့မွ်တေအာင္ သံုးတတ္မယ္ ဆိုရင္ ၊
ကိုယ္ နဲ့တကြ ကိုယ္ ့ပတ္၀န္းက်င္ ကို အက်ိဳးျပဳေစမယ္ဆိုရင္ အင္တာနက္ သံုးရတာလည္း စိတ္ေအးခ်မ္း မွာပါ။
အေရးအၾကီးဆံုးက က်န္းမာေရးထိခိုက္တဲ ့ အထိ အြန္လိုင္း မထိုင္ဖို ့ပါပဲ။
သဘာ၀ က ေပးထားတဲ ့ခႏၶာကိုယ္ ဆိုတာ တစ္ခ်ိန္လံုး ထိုင္ေနဖို ့မဟုတ္ပါဘူး။
ေန ့ေရာ ညေရာ ကြန္ျပဴတာေရွ ့မွာ ထိုင္ေနမယ္ဆိုရင္ ဇက္ေၾကာတက္ ၊ ခါးနာ ၊ ေျခသလံုးနာ ၊ ၾကြက္သားေတြ ေညာင္းညာမ်က္စိ ေတြ အာရံုေၾကာေတြ ထိခိုက္ျပီးကိုက္ခဲျပီး
လူက မအီမသာျဖစ္လာပါမယ္။ အဆီ တက္လာပါမယ္ ။
ဒီလိုျဖစ္လာရင္ စိတ္ေတြလည္း လန္းဆန္းမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ဒါေၾကာင္ ့ ကိုယ္လက္လွဳပ္ရွား လုပ္ခ်ိန္တန္လုပ္ ျပီး အင္တာနက္ ကို အခ်ိန္ နဲ ့ပဲ သံုးေစခ်င္ပါတယ္။
( အမ်ားကို ေျပာေနသလို က်မလည္း ျပဳျပင္ရပါဦးမယ္)
အြန္လိုင္းတက္ ေနတဲ ့သူေတြဟာ ပတ္၀န္းက်င္ကို လစ္လွ်ဴရွဳ ထားတတ္ပါတယ္။
မိသားစု ဆုိတာ ဘ၀မွာ အေရးအၾကီးဆံုးပါ။ ကိုယ့္မိသားစု နဲ ့ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနရမယ္ ့အခ်ိန္ဆိုတာ သတ္မွတ္ထားေပးပါ။
အိမ္သားေတြ နဲ ့စကားေျပာခ်ိန္ မရွိေလာက္ေအာင္ ကြန္ျပဴတာာေရွ ့က မခြာတမ္း သံုးေနမယ္ဆိုရင္ ၊ အိမ္မွဳ ကိစၥ လုပ္ရမွာေတြလစ္ဟင္းလာတဲ့အခါ ၾကာလာရင္ အခ်င္းခ်င္းနားလည္မွဳေတြ ၊
ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမွဳေတြ မရွိေတာ့ဘဲ မိသားစု ရဲ ့ေအးခ်မ္းမွဳေတြေပ်ာက္ဆံုးသြားပါလိမ့္မယ္။
ေနာက္တစ္ခုက လူမွဳေရးပ်က္ကြက္ျခင္းေတြရွိလာႏိုင္ပါတယ္။
လက္ေတြ ့ဥပမာေပးရရင္ က်မ လည္း စိတ္အလိုလိုက္ျပီး လူမွဳေရးေတြ ပ်က္ကြက္တာမ်ားေနပါျပီ။
အရင္ဆို က်မ ပိတ္ရက္ေတြမွာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ ရဲ ့သာေရး နာေရးေတြသြားတယ္ ၊ ခင္မင္တဲ ့သူေတြ နဲ ့ဆံုျပီးစကားေျပာ တယ္။ ရပ္ထဲရြာထဲ ဘာ လုပ္ေပးစရာရွိလည္း သတိထားတတ္ပါတယ္။
အင္တာနက္ သံုးတဲ ့အခ်ိန္ကစျပီး က်မ အျပင္သိပ္မထြက္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖုန္းဆက္ခ်ိန္းရင္ေတာင္စကားၾကာၾကာ မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ သာေရး ၊ နာေရး ေတြ သြားရတာ အခ်ိန္ကုန္တယ္ထင္လာပါတယ္။အြန္လိုင္းမွာ ပဲတစ္ခ်ိန္လံုးေနခ်င္ျပီး အျပင္ေလာက ကို ေမ ့ေနမိပါတယ္ ။
တကယ္ေတာ ့ ဒီလို အျပင္ေလာက က သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ ေတြ ကို ပစ္ခြာထားတဲ့အထိေတာ့လည္း
မျဖစ္သင္ ့ပါဘူး။ဒီလို ေနလာတာၾကာရင္ ကိုယ့္မွာျပင္ပ မိတ္ေဆြအေပါင္းသင္းဆိုတာ မရွိေတာ့ဘဲပတ္၀န္းက်င္ မွာမ၀င္ဆံ ့ေတာ့ဘဲအထီးတည္းျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင္ ့ အြန္လိုင္းမိတ္ေဆြေတြတင္သာမက ျပင္ပ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြအတြက္ပါ အခ်ိန္ေပးသင္ ့ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခု အဆိုးဆံုး ကေတာ့ မေကာင္းတဲ ့ ၀ဘ္ဆိုဒ္ေတြ ၾကည့္ျခင္းနဲ ့ လူမွဳေရးေဖာက္ျပန္ျခင္းပါ။
အင္တာနက္ကို ဒီကိစၥေတြမွာ သံုးတာ သိပ္ႏွေျမာစရာေကာင္းပါတယ္။
တကယ္ေတာ ့ အင္တာနက္ဆိုတာ သံုးတတ္မယ္ဆိုရင္ လို တ ရ တဲ ့အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ ့ ရတနာသိုက္ၾကီးပါ။
က်မတို ့ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ဖတ္ဖို ့ကို စာအုပ္ဆိုင္ တကူးတက သြားငွားရပါတယ္။
အေၾကာင္းအရာ တခုခုသိခ်င္ရင္ စာၾကည့္တိုက္သြားျပီး တကူးတက ရွာေဖြေလ ့လာရပါတယ္။
ခုေခတ္က်ေတာ့ အင္တာနက္မွာ ကလစ္တစ္ခ်က္ ႏွိပ္လိုက္ရံုနဲ ့ ကမၻာၾကီးတစ္ခုလံုးကို လည္းျမင္ရပါမယ္။
Enter တစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္ရံု နဲ ့ လိုခ်င္တဲ ့အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္ေတြ ရွာေဖြ လို ့ရေနပါျပီ။
ဒီလို အလြယ္တကူ ရႏိုင္တဲ ့ ရတနာ ေတြ ရွိပါရဲ ့နဲ ့ မေကာင္းတဲ ့အာရံု နဲ ့ အင္တာနက္ သံုးေနသူေတြဟာ
ရတနာ သိုက္ ထဲေရာက္လာျပီး အမွိဳက္ေကာက္ေနတဲ ့ သူေတြ နဲ ့တူပါတယ္။ အဖိုးတန္ရတနာ ေတြ စံုလင္စြာ ရႏိုင္ပါရဲ ့နဲ ့တန္ဖိုးမရွိတဲ ့အမိွဳက္စုတ္ ကို တယုတယ ေကာက္ေနၾကတာ ႏွေျမာစရာပါ။
အထူးသျဖင္ ့ လူငယ္ေတြ ကို ဒီလိုမျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။
အင္တာနက္မွိဳင္းမိ ျပီး အလုပ္မလုပ္ခ်င္တဲ ့လူငယ္ေတြ ၊ လူပ်ိဳလား လူအိုလားမသိဘဲနဲ ့ခ်က္တင္ေျပာရင္းခ်စ္ ၾကိဳက္သြားတဲ့
သူခ်ိန္းရာေနာက္ လိုက္ရင္းဘ၀ပ်က္တဲ ့မိန္းကေလးေတြ ၊ မၾကည့္သင္ ့တဲ ့ ကားေတြ ၾကည့္ျပီး မစမ္းသပ္သင့္တာေတြ
စမ္းသပ္မိလို ့ ေရာဂါပိုးရသြားတဲ ့ေကာင္ေလးေတြ --- ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားေနပါျပီလဲ။
ေတြးၾကည့္ရင္ သိပ္ရင္နာဖို ့ေကာင္းပါတယ္။
ဒီလို မေကာင္းတဲ ့ အာရံုနဲ ့ အင္တာနက္ ကိုသံုးေနမယ္ ၊အြန္လိုင္းတက္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ႏွလံုးသားလည္း
ဘယ္ေတာ့မွ ေအးခ်မ္းမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ျဖစ္သင္ ့တာက အင္တာနက္ သံုးရင္း ကိုယ္၀ါသနာပါရာ ပညာရပ္ေတြ ေလ ့လာမယ္ ၊ဗဟုသုတ ေတြ ဖတ္မယ္။စာေပအႏုပညာလမ္းစ ကိုရွာမယ္။ ၀ါသနာေတြ အိပ္မက္ေတြ ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္မယ္။
မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းတိုးပြားေအာင္လုပ္မယ္ ၊ ကိုယ့္ အလုပ္အကိုင္ တိုးတက္ေစမယ္ ့ အခြင္ ့အလမ္းေတြ ရွာမယ္။ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြ တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ……
အြန္လိုင္းသံုးရင္း ကိုယ့္အတြက္လည္း အက်ိဳးရွိသလို ၊ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ နဲ ့ လူ ့ေလာက အသိုင္းအ၀ိုင္းကိုလည္း အက်ိဳးျပဳ ႏိုင္ျပီး ကိုယ္စိတ္ ႏွလံုး ေအးခ်မ္းၾကည္လင္လာမွာမို ့ အင္တာနက္ ရွိတဲ ့အရပ္ဟာလည္းသႏၱရသ ရပ္၀န္း ေလး ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင္ ့ အြန္လိုင္းသံုးၾကသူေတြ အေနနဲ ့ အင္တာနက္သံုးရင္း ေအးခ်မ္းမွဳ ဆိုတဲ ့ သႏၱရသ ခံစားခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့စိတ္အလိုမလိုက္ဘဲအသိတရားေလးနဲ ့ ဆင္ျခင္ျပီး ဆင္ျခင္ျပီး သံုးၾကပါလို ့ ေျပာၾကားလိုက္ရပါတယ္ရွင္။
အြန္လိုင္းေပၚမွာရွိတဲ ့
ဆံုဆည္းရာအဖြဲ ့သားမ်ားအားလံုး
အင္တာနက္သံုးရင္း အသိပညာ ၊အတတ္ပညာေတြ တိုးပြားကာ
ႏွလံုးစိတ္၀မ္းေအးခ်မ္းၾကပါေစ …
ေစတနာမြန္ျဖင္ ့
ၾကာျဖဴႏြယ္
No comments:
Post a Comment